ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η ανικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει αποφασιστικά το τεράστιο συνεχιζόμενο κύμα λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα έχει επιφέρει απίστευτα δεινά στη χώρα και ιδιαίτερα στην Αθήνα. Ολόκληρες συνοικίες και γειτονιές έχουν μεταβληθεί σε γκέτο εγκλήματος και φόβου, ιδιαίτερα μετά τη δύση του ηλίου. Πενήντα μέτρα από την Ομόνοια το πάλαι ποτέ κτήριο του Εφετείου έχει καταληφθεί από εκατοντάδες εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες, χωρίς η κυβέρνηση να ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Σχεδόν όλοι αυτοί οι εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες των γκέτο της Αθήνας προέρχονται από την ανατολική Ασία και την Αφρική και είναι Μουσουλμάνοι. Νόμιμη εργασία δεν μπορούν να βρουν, διότι δεν υπάρχει ούτε για τους γηγενείς. Η αγορά εργασίας της χώρας αδυνατεί απολύτως να τους απορροφήσει. Κατά συνέπεια πολλοί απ' αυτούς οδηγούνται στον υπόκοσμο της παρανομίας, του εμπορίου ναρκωτικών, της πορνείας και της βίας, και ακούουν τις σειρήνες του θρησκευτικού εξτρεμισμού και φοντεμενταλισμού.
Ήδη οι Μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες της Αθήνας ριζοσπαστικοποιούνται και πολιτικοποιούνται, υπό την αυτονόητη καθοδήγηση ξένων πρακτόρων, και προβαίνουν σε πράξεις βίας, όπως αποδείχθηκε με τις πρόσφατες και συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις για την δήθεν περιφρόνηση του Κορανίου από αστυνομικό. Αυτή ήταν μια υποκριτική αφορμή, διότι δεν επρόκειτο για το Κοράνι, αλλά για ένα μικροσκοπικό δέμα λίγων στίχων του Κορανίου περιτυλιγμένων από χαρτοπετσέτα και δεμένο σφιχτά..., που έδινε την εντύπωση κρυμένης ναρκωτικής ουσίας.
Και ενώ οι διαμαρτυρίες του οποιουδήποτε εξαθλιωμένου ανθρώπου είναι δίκαιες και αυτονόητες, όπως και η αναγκαία ανθρωπιστικη αντιμετώπισή του από τη φιλόξενη Ελλάδα, εν τούτοις δεν είναι αυτονόητο να επιτραπεί ή να υπάρξει ανοχή στο φαινόμενο της οργανώσεως, ριζοσπαστικοποιήσεως και πολιτικοποιήσεως των λαθρομεταναστών, τους οποίους η Ελλάδα και ο Ελληνικός λαός ποτέ δεν θα μπορέσουν να αφομοιώσουν, τόσο λόγω του αριθμού τους, όσο και λόγω της θρησκείας τους, η οποία εξ ορισμού τους ομαδοποιεί, τους καθοδηγεί και τους ωθεί σε δημογραφική έκρηξη, ενώ πληθώρα ισλαμικών κρατών, με πρώτη την Τουρκία, σπεύδουν να επωφεληθούν.
Σχεδόν όλοι τους οι λαθρομετανάστες επιθυμούσαν να καταλήξουν στην "Ευρώπη" και όχι στην Ελλάδα. Αλλά από την Ελλάδα τους πέρασαν οι Τούρκοι διακινητές και στην Ελλάδα "ξέμειναν", γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο από την Ελλάδα να περάσουν σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα.
Τι τους μένει; Ποιο είναι το συμφέρον τους;
Για τους περισσότερους, η μόνη λύση είναι η άμεση επιστροφή στη χώρα τους. Τα κονδύλια γι' αυτό τον σκοπό υπάρχουν και επαρκούν και είναι ευρωπαϊκής και διεθνούς προελεύσεως. Όμως, πρέπει η κυβέρνηση, όλος ο κρατικός μηχανισμός και κάθε καλόπιστη ΜΚΟ να τους εξηγήσουν τη δυνατότητα αυτή, η οποία πρέπει να συνοδεύεται από χρηματικό ποσό, αντίστοιχο αυτού που δαπάνησαν για να έλθουν.
Αν υπάρξει ο σχετικός σχεδιασμός, ενημέρωση και έντονη προτροπή, η πλειοψηφία αυτών των εξ αντικειμένου μη αφομοιώσιμων στοιχείων θα επιτρέψουν ομαδικότατα στην όποια πατρίδα τους για να μπορούν να αγωνιστούν να την κάνουν καλύτερη.
Ως προς εκείνους που δεν θα φύγουν οικειοθελώς, οι αρμόδιες αρχές οφείλουν να "ξεδοντιάσουν" και να απελάσουν οποινδήποτε συμμετείχε σε επεισόδια, κυρίως αν είχε ηγετικό ρόλο, καθώς και κάθε άλλον που θα συλληφθεί για εγκληματικές δραστηριότητες.
Αν δεν γίνουν αυτά, τότε με μαθηματική ακρίβεια τις επόμενες δεκαετίες η Ελλάδα θα πάψει να είναι Ελληνική και η ζωή σε πολλές περιοχές της χώρας θα μοιάζει με κόλαση.
Τα λέμε αυτά διότι γνωρίζουμε ποια είναι η άποψη των περισσοτέρων Ελλήνων και νομίμως εγκατεστημένων αλλοδαπών, την οποία αποφεύγουν να εκφράσουν για να μη κατηγορηθούν για ξενοφοβία κλπ. από τους επαγγελματίες του μίσους της ιδέας του έθνους και της Χριστιανικής θρησκείας.
Από πού ως πού η εφαρμογή των νόμων, όπως η απαγόρευση της παράνομης εισόδου στη χώρα, είναι έγκλημα; Από πού ως πού ό,τι ακριβώς γίνεται στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες δεν πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα;
Αλλά για να γίνει ό,τι πρέπει, απαιτούνται ηγέτες που να αγαπούν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι αναρίθμητοι Έλληνες που βρίσκονται κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχιας, πέρα από τη ζωή τους, έχουν μόνο ένα ακόμα αξιόλογο αγαθό: την εθνική κυριαρχία των Ελλήνων στην Ελλάδα.
Η μονιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μη αφομοιώσιμων αλλοδαπών, εξ ορισμού φανατικών από θρησκευτική άποψη και χειραγωγήσιμων από ξένες δυνάμεις δεν προοιωνίζει τίποτα το καλό για την πατρίδα μας.
Άραγε, υπάρχουν σήμερα ηγέτες;

MACEDONIA

[Πολλοί σημαντικοί επιστήμονες συνυπέγραψαν και απέστειλαν στον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα την πιο κάτω τεκμηριωμένη επιστολή τους (στην αγγλική γλώσσα) σχετικά με την ιστορική αλήθεια για την Μακεδονία. Την συνυπογράφουμε.]



ancient-scholars@macedonia-evidence.org

May 18, 2009

The Honorable Barack Obama
President, United States of America
White House
1600 Pennsylvania Avenue, NW 

Washington, DC 20500


Dear President Obama,
We, the undersigned scholars of Graeco-Roman antiquity, respectfully request that you intervene to clean up some of the historical debris left in southeast Europe by the previous U.S. administration.
On November 4, 2004, two days after the re-election of President George W. Bush, his administration unilaterally recognized the “Republic of Macedonia.” This action not only abrogated geographic and historic fact, but it also has unleashed a dangerous epidemic of historical revisionism, of which the most obvious symptom is the misappropriation by the government in Skopje of the most famous of Macedonians, Alexander the Great.
We believe that this silliness has gone too far, and that the U.S.A. has no business in supporting the subversion of history. Let us review facts. (The documentation for these facts [here in boldface] can be found attached and at: http://macedonia-evidence.org/documentation.html)
The land in question, with its modern capital at Skopje, was called Paionia in antiquity. Mts. Barnous and Orbelos (which form today the northern limits of Greece) provide a natural barrier that separated, and separates, Macedonia from its northern neighbor. The only real connection is along the Axios/Vardar River and even this valley “does not form a line of communication because it is divided by gorges.”
While it is true that the Paionians were subdued by Philip II, father of Alexander, in 358 B.C. they were not Macedonians and did not live in Macedonia. Likewise, for example, the Egyptians, who were subdued by Alexander, may have been ruled by Macedonians, including the famous Cleopatra, but they were never Macedonians themselves, and Egypt was never called Macedonia.
Rather, Macedonia and Macedonian Greeks have been located for at least 2,500 years just where the modern Greek province of Macedonia is. Exactly this same relationship is true for Attica and Athenian Greeks, Argos and Argive Greeks, Corinth and Corinthian Greeks, etc.
We do not understand how the modern inhabitants of ancient Paionia, who speak Slavic – a language introduced into the Balkans about a millennium after the death of Alexander – can claim him as their national hero. Alexander the Great was thoroughly and indisputably Greek. His great-great-great grandfather, Alexander I, competed in the Olympic Games where participation was limited to Greeks.
Even before Alexander I, the Macedonians traced their ancestry to Argos, and many of their kings used the head of Herakles - the quintessential Greek hero - on their coins.
Euripides – who died and was buried in Macedonia– wrote his play Archelaos in honor of the great-uncle of Alexander, and in Greek. While in Macedonia, Euripides also wrote the Bacchai, again in Greek. Presumably the Macedonian audience could understand what he wrote and what they heard.
Alexander’s father, Philip, won several equestrian victories at Olympia and Delphi, the two most Hellenic of all the sanctuaries in ancient Greece where non-Greeks were not allowed to compete. Even more significantly, Philip was appointed to conduct the Pythian Games at Delphi in 346 B.C. In other words, Alexander the Great’s father and his ancestors were thoroughly Greek. Greek was the language used by Demosthenes and his delegation from Athens when they paid visits to Philip, also in 346 B.C. Another northern Greek, Aristotle, went off to study for nearly 20 years in the Academy of Plato. Aristotle subsequently returned to Macedonia and became the tutor of Alexander III. They used Greek in their classroom which can still be seen near Naoussa in Macedonia.
Alexander carried with him throughout his conquests Aristotle’s edition of Homer’s Iliad. Alexander also spread Greek language and culture throughout his empire, founding cities and establishing centers of learning. Hence inscriptions concerning such typical Greek institutions as the gymnasium are found as far away as Afghanistan. They are all written in Greek.
The questions follow: Why was Greek the lingua franca all over Alexander’s empire if he was a “Macedonian”? Why was the New Testament, for example, written in Greek?
The answers are clear: Alexander the Great was Greek, not Slavic, and Slavs and their language were nowhere near Alexander or his homeland until 1000 years later. This brings us back to the geographic area known in antiquity as Paionia. Why would the people who live there now call themselves Macedonians and their land Macedonia? Why would they abduct a completely Greek figure and make him their national hero?
The ancient Paionians may or may not have been Greek, but they certainly became Greekish, and they were never Slavs. They were also not Macedonians. Ancient Paionia was a part of the Macedonian Empire. So were Ionia and Syria and Palestine and Egypt and Mesopotamia and Babylonia and Bactria and many more. They may thus have become “Macedonian” temporarily, but none was ever “Macedonia”. The theft of Philip and Alexander by a land that was never Macedonia cannot be justified.
The traditions of ancient Paionia could be adopted by the current residents of that geographical area with considerable justification. But the extension of the geographic term “Macedonia” to cover southern Yugoslavia cannot. Even in the late 19th century, this misuse implied unhealthy territorial aspirations.
The same motivation is to be seen in school maps that show the pseudo-greater Macedonia, stretching from Skopje to Mt. Olympus and labeled in Slavic. The same map and its claims are in calendars, bumper stickers, bank notes, etc., that have been circulating in the new state ever since it declared its independence from Yugoslavia in 1991. Why would a poor land-locked new state attempt such historical nonsense? Why would it brazenly mock and provoke its neighbor?
However one might like to characterize such behavior, it is clearly not a force for historical accuracy, nor for stability in the Balkans. It is sad that the United States of America has abetted and encouraged such behavior.
We call upon you, Mr. President, to help - in whatever ways you deem appropriate - the government in Skopje to understand that it cannot build a national identity at the expense of historic truth. Our common international society cannot survive when history is ignored, much less when history is fabricated.
Sincerely,


NAME TITLE INSTITUTION


Harry C. Avery, Professor of Classics, University of Pittsburgh (USA)
John P. Anton, Distinguished Professor of Greek Philosophy and Culture
University of South Florida (USA)
Dr. Dirk Backendorf. Akademie der Wissenschaften und der Literatur Mainz
(Germany)
Elizabeth C. Banks, Associate Professor of Classics (ret.), University of Kansas (USA)
Luigi BESCHI, professore emerito di Archeologia Classica, Università di
Firenze (Italy)
Josine H. Blok, professor of Ancient History and Classical Civilization, Utrecht University (The Netherlands)
Efrosyni Boutsikas, Lecturer of Classical Archaeology, University of Kent (UK)
Keith Bradley, Eli J. and Helen Shaheen Professor of Classics, Concurrent Professor of History, University of Notre Dame (USA)
Stanley M. Burstein, Professor Emeritus, California State University, Los Angeles (USA)
Francis Cairns, Professor of Classical Languages, The Florida State University (USA)
John McK. Camp II, Agora Excavations and Professor of Archaeology, ASCSA, Athens (Greece)
Paul Cartledge, A.G. Leventis Professor of Greek Culture, University of Cambridge (UK)
Paavo Castrén, Professor of Classical Philology Emeritus, University of Helsinki (Finland)
William Cavanagh, Professor of Aegean Prehistory, University of Nottingham (UK)
Angelos Chaniotis, Professor, Senior Research Fellow, All Souls College, Oxford (UK)
Paul Christesen, Professor of Ancient Greek History, Dartmouth College (USA)
Ada Cohen, Associate Professor of Art History, Dartmouth College (USA)
Randall M. Colaizzi, Lecturer in Classical Studies, University of Massachusetts-Boston (USA)
Kathleen M. Coleman, Professor of Latin, Harvard University (USA)
Michael B. Cosmopoulos, Ph.D., Professor and Endowed Chair in Greek Archaeology, University of Missouri-St. Louis (USA)
Kevin F. Daly, Assistant Professor of Classics, Bucknell University (USA)
Wolfgang Decker, Professor emeritus of sport history, Deutsche Sporthochschule, Köln (Germany)
Luc Deitz, Ausserplanmässiger Professor of Mediaeval and Renaissance Latin, University of Trier (Germany), and Curator of manuscripts and rare books, National Library of Luxembourg (Luxembourg)
Michael Dewar, Professor of Classics, University of Toronto (Canada)
John D. Dillery, Associate Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Sheila Dillon, Associate Professor, Depts. of Art, Art History & Visual Studies and Classical Studies, Duke University (USA)
Douglas Domingo-Forasté, Professor of Classics, California State University, Long Beach (USA)
Pierre Ducrey, professeur honoraire, Université de Lausanne (Switzerland)
Roger Dunkle, Professor of Classics Emeritus, Brooklyn College, City University of New York (USA)
Michael M. Eisman, Associate Professor Ancient History and Classical Archaeology, Department of History, Temple University (USA)
Mostafa El-Abbadi, Professor Emeritus, University of Alexandria (Egypt)
R. Malcolm Errington, Professor für Alte Geschichte (Emeritus) Philipps- Universität, Marburg (Germany)
Christos C. Evangeliou, Professor of Ancient Hellenic Philosophy, Towson University, Maryland, USA, Honorary President of International Association for Greek Philosophy
Panagiotis Faklaris, Assistant Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Denis Feeney, Giger Professor of Latin, Princeton University (USA)
Elizabeth A. Fisher, Professor of Classics and Art History, Randolph-Macon College (USA)
Nick Fisher, Professor of Ancient History, Cardiff University (UK)
R. Leon Fitts, Asbury J Clarke Professor of Classical Studies, Emeritus, FSA, Scot., Dickinson Colllege (USA)
John M. Fossey FRSC, FSA, Emeritus Professor of Art History (and Archaeology), McGill Univertsity, Montreal, and Curator of Archaeology, Montreal Museum of Fine Arts (Canada)
Robin Lane Fox, University Reader in Ancient History, New College, Oxford (UK)
Rainer Friedrich, Professor of Classics Emeritus, Dalhousie University, Halifax, N.S. (Canada)
Heide Froning, Professor of Classical Archaeology, University of Marburg (Germany)
Peter Funke, Professor of Ancient History, University of Muenster (Germany)
Traianos Gagos, Professor of Greek and Papyrology, University of Michigan (USA)
Robert Garland, Roy D. and Margaret B. Wooster Professor of the Classics,
Colgate University, Hamilton NY (USA)
Douglas E. Gerber, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Western Ontario (Canada)
Hans R. Goette, Professor of Classical Archaeology, University of Giessen (Germany); German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Sander M. Goldberg, Professor of Classics, UCLA (USA)
Erich S. Gruen, Gladys Rehard Wood Professor of History and Classics, Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Christian Habicht, Professor of Ancient History, Emeritus, Institute for Advanced Study, Princeton (USA)
Donald C. Haggis, Nicholas A. Cassas Term Professor of Greek Studies,
University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Judith P. Hallett, Professor of Classics, University of Maryland, College Park, MD (USA)
Prof. Paul B. Harvey, Jr. Head, Department of Classics and Ancient Mediterranean Studies, The Pennsylvania State University (USA)
Eleni Hasaki, Associate Professor of Classical Archaeology, University of
Arizona (USA)
Miltiades B. Hatzopoulos, Director, Research Centre for Greek and Roman Antiquity, National Research Foundation, Athens (Greece)
Wolf-Dieter Heilmeyer, Prof. Dr., Freie Universität Berlin und Antikensammlung der Staatlichen Museen zu Berlin (Germany)
Steven W. Hirsch, Associate Professor of Classics and History, Tufts University (USA)
Karl-J. Hölkeskamp, Professor of Ancient History, University of Cologne (Germany)
Frank L. Holt, Professor of Ancient History, University of Houston (USA)
Dan Hooley, Professor of Classics, University of Missouri (USA)
Meredith C. Hoppin, Gagliardi Professor of Classical Languages, Williams
College, Williamstown, MA (USA)
Caroline M. Houser, Professor of Art History Emerita, Smith College (USA) and Affiliated Professor, University of Washington (USA)
Georgia Kafka, Visiting Professor of Modern Greek Language, Literature and History, University of New Brunswick (Canada)
Anthony Kaldellis, Professor of Greek and Latin, The Ohio State University
(USA)
Andromache Karanika, Assistant Professor of Classics, University of
California, Irvine (USA)
Robert A. Kaster, Professor of Classics and Kennedy Foundation Professor of Latin, Princeton University (USA)
Vassiliki Kekela, Adjunct Professor of Greek Studies, Classics Department, Hunter College, City University of New York (USA)
Dietmar Kienast, Professor Emeritus of Ancient History, University of Duesseldorf (Germany)
Karl Kilinski II, University Distinguished Teaching Professor, Southern Methodist University (USA)
Dr. Florian Knauss, associate director, Staatliche Antikensammlungen und Glyptothek Muenchen (Germany)
Denis Knoepfler, Professor of Greek Epigraphy and History, Collège de France (Paris)
Ortwin Knorr, Associate Professor of Classics, Willamette University (USA)
Robert B. Koehl, Professor of Archaeology, Department of Classical and Oriental Studies Hunter College, City University of New York (USA)
Georgia Kokkorou-Alevras, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Ann Olga Koloski-Ostrow, Associate Professor and Chair, Department of Classical Studies, Brandeis University (USA)
Eric J. Kondratieff, Assistant Professor of Classics and Ancient History,
Department of Greek & Roman Classics, Temple University
Haritini Kotsidu, Apl. Prof. Dr. für Klassische Archäologie, Goethe-Universität, Frankfurt/M. (Germany)
Lambrini Koutoussaki, Dr., Lecturer of Classical Archaeology, University of Zürich (Switzerland)
David Kovacs, Hugh H. Obear Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Peter Krentz, W. R. Grey Professor of Classics and History, Davidson College
(USA)
Friedrich Krinzinger, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of Vienna (Austria)
Michael Kumpf, Professor of Classics, Valparaiso University (USA)
Donald G. Kyle, Professor of History, University of Texas at Arlington (USA)
Prof. Dr. Dr. h.c. Helmut Kyrieleis, former president of the German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Gerald V. Lalonde, Benedict Professor of Classics, Grinnell College (USA)
Steven Lattimore, Professor Emeritus of Classics, University of California, Los Angeles (USA)
Francis M. Lazarus, 
President, 
University of Dallas (USA)
Mary R. Lefkowitz, Andrew W. Mellon Professor in the Humanities, Emerita
Wellesley College (USA)
Iphigeneia Leventi, Assistant Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
Daniel B. Levine, Professor of Classical Studies, University of Arkansas (USA)
Christina Leypold, Dr. phil., Archaeological Institute, University of Zurich (Switzerland)
Vayos Liapis, Associate Professor of Greek, Centre d’Études Classiques & Département de Philosophie, Université de Montréal (Canada)
Hugh Lloyd-Jones, Professor of Greek Emeritus, University of Oxford (UK)
Yannis Lolos, Assistant Professor, History, Archaeology, and Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Stanley Lombardo, Professor of Classics, University of Kansas, USA
Anthony Long, Professor of Classics and Irving G. Stone Professor of Literature, University of California, Berkeley (USA)
Julia Lougovaya, Assistant Professor, Department of Classics, Columbia University (USA)
A.D. Macro, Hobart Professor of Classical Languages emeritus, Trinity College (USA)
John Magee, Professor, Department of Classics, Director, Centre for Medieval Studies, University of Toronto (Canada)
Dr. Christofilis Maggidis, Associate Professor of Archaeology, Dickinson College (U.S.A.)
Jeannette Marchand, Assistant Professor of Classics, Wright State University, Dayton, Ohio (USA)
Anna Marmodoro, Faculty of Philosophy, University of Oxford (UK)
Richard P. Martin, Antony and Isabelle Raubitschek Professor in Classics, Stanford University
Maria Mavroudi, Professor of Byzantine History, University of California, Berkeley (U.S.A.)
Alexander Mazarakis Ainian, Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
James R. McCredie, Sherman Fairchild Professor emeritus; Director, Excavations in Samothrace Institute of Fine Arts, New York University (USA)
James C. McKeown, Professor of Classics, University of Wisconsin-Madison (USA)
Robert A. Mechikoffm Professor and Life Member of the International Society of Olympic Historians, San Diego State University (USA)
Andreas Mehl, Professor of Ancient History, Universitaet Halle-Wittenberg (Germany)
Harald Mielsch, Professor of Classical Archeology, University of Bonn (Germany)
Stephen G. Miller, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Phillip Mitsis, A.S. Onassis Professor of Classics and Philosophy, New York University (USA)
Peter Franz Mittag, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
David Gordon Mitten, James Loeb Professor of Classical Art and Archaeology,
Harvard University (USA)
Margaret S. Mook, Associate Professor of Classical Studies, Iowa State University (USA)
Anatole Mori, Associate Professor of Classical Studies, University of Missouri- Columbia (USA)
Jennifer Sheridan Moss, Associate Professor, Wayne State University (USA)
Ioannis Mylonopoulos, Assistant Professor of Greek Art History and Archaeology, Columbia University, New York (USA).
Richard Neudecker, PD of Classical Archaeology, Deutsches Archäologisches Institut Rom (Italy)
James M.L. Newhard, Associate Professor of Classics, College of Charleston (USA)
Carole E. Newlands, Professor of Classics, University of Wisconsin, Madison (USA)
John Maxwell O'Brien, Professor of History, Queens College, City University of New York (USA)
James J. O'Hara, Paddison Professor of Latin, The University of North Carolina, Chapel Hill (USA)
Martin Ostwald, Professor of Classics (ret.), Swarthmore College and Professor of Classical Studies (ret.), University of Pennsylvania (USA)
Olga Palagia, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Vassiliki Panoussi, Associate Professor of Classical Studies, The College of William and Mary (USA)
Maria C. Pantelia, Professor of Classics, University of California, Irvine (USA)
Pantos A.Pantos, Adjunct Faculty, Department of History, Archaeology and Social Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Anthony J. Papalas, Professor of Ancient History, East Carolina University (USA)
Nassos Papalexandrou, Associate Professor, The University of Texas at Austin (USA)
Polyvia Parara, Visiting Assistant Professor of Greek Language and Civilization, Department of Classics, Georgetown University (USA)
Richard W. Parker, Associate Professor of Classics, Brock University (Canada)
Robert Parker, Wykeham Professor of Ancient History, New College, Oxford (UK)
Anastasia-Erasmia Peponi, Associate Professor of Classics, Stanford University (USA)
Jacques Perreault, Professor of Greek archaeology, Université de Montréal, Québec (Canada)
Yanis Pikoulas, Associate Professor of Ancient Greek History, University of
Thessaly (Greece)
John Pollini, Professor of Classical Art & Archaeology, University of Southern California (USA)
David Potter, Arthur F. Thurnau Professor of Greek and Latin. The University of Michigan (USA)
Robert L. Pounder, Professor Emeritus of Classics, Vassar College (USA)
Nikolaos Poulopoulos, Assistant Professor in History and Chair in Modern Greek Studies, McGill University (Canada)
William H. Race, George L. Paddison Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
John T. Ramsey, Professor of Classics, University of Illinois at Chicago (USA)
Karl Reber, Professor of Classical Archaeology, University of Lausanne (Switzerland)
Rush Rehm, Professor of Classics and Drama, Stanford University (USA)
Werner Riess, Associate Professor of Classics, The University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Robert H. Rivkin, Ancient Studies Department, University of Maryland
Baltimore County (USA)
Barbara Saylor Rodgers, Professor of Classics, The University of Vermont (USA)
Robert H. Rodgers. Lyman-Roberts Professor of Classical Languages and Literature, University of Vermont (USA)
Nathan Rosenstein, Professor of Ancient History, The Ohio State University (USA)
John C. Rouman, Professor Emeritus of Classics, University of New Hampshire, (USA)
Dr. James Roy, Reader in Greek History (retired), University of Nottingham (UK)
Steven H. Rutledge, Associate Professor of Classics, Department of Classics, University of Maryland, College Park (USA)
Christina A. Salowey, Associate Professor of Classics, Hollins University (USA)
Guy D. R. Sanders, Resident Director of Corinth Excavations, The American School of Classical Studies at Athens (Greece)
Theodore Scaltsas, Professor of Ancient Greek Philosophy, University of Edinburgh (UK)
Thomas F. Scanlon, Professor of Classics, University of California, Riverside
(USA)
Bernhard Schmaltz, Prof. Dr. Archäologisches Institut der CAU, Kiel (Germany)
Rolf M. Schneider, Professor of Classical Archaeology, Ludwig-Maximilians- Universität München (Germany)
Peter Scholz, Professor of Ancient History and Culture, University of Stuttgart (Germany)
Christof Schuler, director, Commission for Ancient History and Epigraphy of the German Archaeological Institute, Munich (Germany)
Paul D. Scotton, Assoociate Professor Classical Archaeology and Classics, California State University Long Beach (USA)
Danuta Shanzer, Professor of Classics and Medieval Studies, The University of Illinois at Urbana-Champaign and Fellow of the Medieval Academy of America (USA)
James P. Sickinger, Associate Professor of Classics, Florida State University (USA)
Marilyn B. Skinner 
Professor of Classics, 
University of Arizona (USA)
Niall W. Slater, Samuel Candler Dobbs Professor of Latin and Greek, Emory University (USA)
Peter M. Smith, Associate Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Dr. Philip J. Smith, Research Associate in Classical Studies, McGill University (Canada)
Susan Kirkpatrick Smith Assistant Professor of Anthropology Kennesaw State University (USA)
Antony Snodgrass, Professor Emeritus of Classical Archaeology, University of Cambridge (UK)
Theodosia Stefanidou-Tiveriou, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece).
Andrew Stewart, Nicholas C. Petris Professor of Greek Studies, University of California, Berkeley (USA)
Oliver Stoll, Univ.-Prof. Dr., Alte Geschichte/ Ancient History,Universität Passau (Germany)
Richard Stoneman, Honorary Fellow, University of Exeter (England)
Ronald Stroud, Klio Distinguished Professor of Classical Languages and Literature Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Sarah Culpepper Stroup, Associate Professor of Classics, University of Washington (USA)
Nancy Sultan, Professor and Director, Greek & Roman Studies, Illinois Wesleyan University (USA)
David W. Tandy, Professor of Classics, University of Tennessee (USA)
James Tatum, Aaron Lawrence Professor of Classics, Dartmouth College
Martha C. Taylor, Associate Professor of Classics, Loyola College in Maryland
Petros Themelis, Professor Emeritus of Classical Archaeology, Athens (Greece)
Eberhard Thomas, Priv.-Doz. Dr.,Archäologisches Institut der Universität zu Köln (Germany)
Michalis Tiverios, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Michael K. Toumazou, Professor of Classics, Davidson College (USA)
Stephen V. Tracy, Professor of Greek and Latin Emeritus, Ohio State University (USA)
Prof. Dr. Erich Trapp, Austrian Academy of Sciences/Vienna resp. University of Bonn (Germany)
Stephen M. Trzaskoma, Associate Professor of Classics, University of New Hampshire (USA)
Vasiliki Tsamakda, Professor of Christian Archaeology and Byzantine History
of Art, University of Mainz (Germany)
Christopher Tuplin, Professor of Ancient History, University of Liverpool (UK)
Gretchen Umholtz, Lecturer, Classics and Art History, University of Massachusetts, Boston (USA)
Panos Valavanis, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Athanassios Vergados, Visiting Assistant Professor of Classics, Franklin & Marshall College, Lancaster, PA
Christina Vester, Assistant Professor of Classics, University of Waterloo (Canada)
Emmanuel Voutiras, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Speros Vryonis, Jr., Alexander S. Onassis Professor (Emeritus) of Hellenic Civilization and Culture, New York University (USA)
Michael B. Walbank, Professor Emeritus of Greek, Latin & Ancient History, The University of Calgary (Canada)
Bonna D. Wescoat, Associate Professor, Art HIstory and Ancient Mediterranean Studies, Emory University (USA)
E. Hector Williams, Professor of Classical Archaeology, University of British Columbia (Canada)
Roger J. A. Wilson, Professor of the Archaeology of the Roman Empire, and Director, Centre for the Study of Ancient Sicily, University of British Columbia, Vancouver (Canada)
Engelbert Winter, Professor for Ancient History, University of Münster
(Germany)
Timothy F. Winters, Ph.D. Alumni Assn. Distinguished Professor of Classics
Austin Peay State University (USA)
Ian Worthington, Frederick A. Middlebush Professor of History, University of Missouri-Columbia (USA)
Michael Zahrnt, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
Paul Zanker, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Munich (Germany)

(as of midnight, May 17, 2009; updates at http://macedonia-evidence.org)

=================

cc: J. Biden, Vice President, USA
H. Clinton, Secretary of State USA
P. Gordon, Asst. Secretary-designate, European and Eurasian Affairs
H.L Berman, Chair, House Committee on Foreign Affairs
I. Ros-Lehtinen, Ranking Member, House Committee on Foreign Affairs
J. Kerry, Chair, Senate Committee on Foreign Relations
R.G. Lugar, Ranking Member, Senate Committee on Foreign Relations
R. Mendenez, United States Senator from New Jersey.

Πρόκληση των Αλβανών εν όψει της επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στα Τίρανα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΧΕΙΜΑΡΡΙΩΤΩΝ "Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ"
Τρίτη 21η Απριλίου 2009


Πρόκληση των Αλβανών εν όψει της επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στα Τίρανα
Σήμερα 21 Απριλίου 2009 συνεδρίασε το δικαστήριο Αυλώνος για πολλοστή φορά με αντικείμενο την δίωξη κατά του Βασίλη Μπολάνου και ο δικαστής Shkelzen Selimi ανακοίνωσε την απόφαση καταδίκης του δημάρχου της Χιμάρας και προέδρου της Εθνικής Οργάνωσης «ΟΜΟΝΟΙΑ». Στην ουσία το δικαστήριο έκανε δεκτή την από 10/3/09 πρόταση του εισαγγελέα Sokol Malaj . Η ποινή που επιβλήθηκε για “κατάχρηση εξουσίας και καταστροφή δημόσιας περιουσίας έχει ως εξής:
1. Φυλάκιση 6 μηνών
2. Χρηματικό πρόστιμο ύψους 4000 ευρώ
3. Στέρηση “διοικητικών δικαιωμάτων” για τρία έτη.

Τα πραγματικά γεγονότα έχουν ως εξής:

Το περασμένο έτος, αυθαίρετα και ως μη όφειλε, το αντίστοιχο αλβανικό ΥΠΕΧΩΔΕ αποφάσισε να τοποθετήσει πινακίδες οι οποίες υποδεικνύουν τα τοπωνύμια, τις συνοικίες, τα μνημεία καθώς και τις κύριες οδούς της Χιμάρας. Κατά την αλβανική νομοθεσία η συγκεκριμένη αρμοδιότητα ανήκει στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ο δήμος Χιμάρας, όμως, δεν ερωτήθη ποτέ για την τοποθέτηση των πινακίδων. Ο δήμαρχος Χιμάρας, συμμορφούμενος με τη νομιμότητα αφαίρεσε τις συγκεκριμένες πινακίδες για τρεις επιπλέον λόγους:
- Οι πινακίδες περιόριζαν τα όρια του δήμου και άφηναν τουριστικά «φιλέτα» εκτός δικαιοδοσίας του δήμου Χιμάρας με σκοπό να τα διαχειριστούν οι «εκλεκτοί» των αλβανών κυβερνώντων, όπως έγινε με την παραλία στη Νίβιτσα-Κακομαία.
- Καταστρατηγούσαν και παραποιούσαν τη σημασία των πολιτιστικών μνημείων, π.χ. το «Μοναστήρι του Σταυρού» αναφερόταν ως «Εκκλησία του Αγίου Σταυρού» και πολλά άλλα τέτοια ευτράπελα.
- Οι πινακίδες ήσαν δίγλωσσες (αλβανικά και αγγλικά) και όχι τρίγλωσσες. Δεν περιελάμβαναν δηλαδή την ελληνική ως μητρική μας γλώσσα κατά παράβαση αφ’ ενός του άρθρου 11 της Συμβάσεως Πλαισίου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις Εθνικές Μειονότητες και αφ’ ετέρου την προ ενός μόλις μηνός ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου για αναγραφή των πινακίδων υποχρεωτικά και στα ελληνικά.
Η πρόταση του εισαγγελέα Αυλώνα προφανώς επηρεάστηκε από την εθνικιστική προπαγάνδα που ασκούν τα αλβανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και αλβανοί βουλευτές όλων των παρατάξεων.

Η συγκεκριμένη δίωξη έρχεται να προστεθεί
• στην πρόσφατη οριστική καταδίκη πέντε Χιμαριωτών από το ανώτατο δικαστήριο της Αλβανίας για τα γεγονότα των εκλογών του 2003 και
• στη δίωξη δέκα Χιμαριωτών για συμμετοχή τους σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του άγριου ξυλοδαρμού δύο συμπατριωτών μας από αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος Χιμάρας.

Πρέπει επίσης, να προβληματίσει η πρακτική των αλβανικών αρχών να δημοσιοποιούν τις διώξεις κατά ομογενών κάθε φορά που επισκέπτονται την Αλβανία Έλληνες επίσημοι. Συγκεκριμένα,
- Ενώ η υπόθεση των πέντε Χιμαριωτών εκκρεμούσε ενώπιον του ανωτάτου δικαστηρίου για δύο περίπου χρόνια, μετά από πλήθος αναβολών η απόφαση τελικά βγήκε μία ημέρα πριν την επίσκεψη της Υπουργού Εξωτερικών κυρίας Μπακογιάννη στα Τίρανα, με την ιδιότητα της προεδρευούσης του ΟΑΣΕ
- Η καταδίκη των 10 Χιμαριωτών για «συμμετοχή σε παράνομη διαδήλωση» για τον άγριο ξυλοδαρμό δύο συμπατριωτών μας πραγματοποιήθηκε μία ημέρα πριν την επίσκεψη του Υφυπουργού Εξωτερικών κυρίου Θεόδωρου Κασσίμη στην Αλβανία.
- Ενώ το δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης του δημάρχου είχε αναβληθεί πολλές φορές αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν την πρόταση του εισαγγελέα μία ημέρα πριν επισκεφθεί την Αλβανία ο Υφυπουργός Εξωτερικών κύριος Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.
- Το Δικαστήριο του Αυλώνα καταδικάζει τον Έλληνα δήμαρχο της Χιμάρας και πρόεδρο της μοναδικής οργάνωσης των Βορειοηπειρωτών, λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδας στα Τίρανα.
Αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως τυχαίες. Το αλβανικό κατεστημένο κάνει επίδειξη δυνάμεως επιχειρώντας να τρομοκρατήσει και να κάμψει τις εστίες αντιστάσεως στη Χιμάρα και στη Βόρειο Ήπειρο γενικότερα.

ΈΝΩΣΗ ΧΕΙΜΑΡΡΙΩΤΩΝ "Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ"
Κολοκοτρώνη 44
10560, Αθήνα


Τι λέμε εμείς; Να μην πάει ο Έλληνας Πρωθυπουργός στην Αλβανία αν δεν ανακληθούν οι φασιστικές αποφάσεις του Αλβανικού καθεστώτος εις βάρος των Βορειοηπειρωτών.

Γράφτηκε στον τύπο ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός καταδίκασε εμμέσως την καταδίκη του Δημάρχου Χειμάρας. Αυτό είναι θετικό στοιχείο. Αλλά δεν επαρκεί. Ο Δήμαρχος πρέπει να απαλλαγεί πλήρως μετά από την έφεση που αναμένεται να ασκηθεί και γενικότερα να σταματήσουν όλες οι διώξεις του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Τελικά, στην επίσκεψή του ο Έλληνας πρωθυπουργός υπέγραψε μαζί με τον ομόλογό του συμφωνία διαμοιρασμού της υφαλοκρηπίδας και αυτό είναι πολύ καλή εξέλιξη για τις Ελληνο-Αλβανικές σχέσεις.

ΑΝΑΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ

Τις τελευταίες ημέρες η Τουρκική προκλητικότητα απέναντι στην Ελλάδα έφθασε ξανά στα ύψη με σωρεία παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου και των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για συχνό φαινόμενο, το οποίο ακόμα συχνότερα αποσιωπάται από την ηγεσία της χώρας μας για να μην υπάρξουν επιπτώσεις στην λεγόμενη «Ελληνο-Τουρκική προσέγγιση».

Η Τουρκία ενεργεί βάσει μακρόπνοου στρατηγικού σχεδιασμού, ελεγχόμενου από την ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ο οποίος προωθείται υποχρεωτικά από όλες τις Τουρκικές κυβερνήσεις και αποσκοπεί στην άρση των γεωστρατηγικών απωλειών της Τουρκίας από την Συνθήκη της Λοζάνης και στο «μοίρασμα» του Αιγαίου.

Καμιά υποχωρητικότητα και κανένας κατευνασμός από Ελληνικής πλευράς δεν πρόκειται ποτέ - μα ποτέ - να ανακόψει το μακροχρόνιο Τουρκικό σχέδιο, το οποίο προβλέπει και την απόκτηση οφέλους υπέρ της Τουρκίας από κάθε ενδεχόμενη διμερή διαπραγμάτευση ή συζήτηση, ειδικά μετά από «κρίσεις», τις οποίες μεθοδεύει ο «αναθεωρητής» γείτονας.

Είναι πλέον σαφές ότι η Ελληνική πλευρά ασχολείται μόνο με το πώς να κερδίζει χρόνο και να αποφεύγει τόσο τις «κρίσεις» και «οξύνσεις», όσο και τις συζητήσεις επί των Τουρκικών «διεκδικήσεων».

Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη, διότι ακολουθείται επί μακρόν χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι πραγματοποιούν συνεχώς χαμηλές υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα Ελληνικά νησιά ενώ καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους την Ελλάδα για τις «χαμηλόφωνες» και διακριτικές έτσι κι αλλιώς διαμαρτυρίες της.

Ερωτάται τι πρέπει να γίνει, ποια είναι η δέουσα αντιμετώπιση από Ελληνικής πλευράς.

Φρονούμε ότι η δέουσα αντιμετώπιση του Τουρκικού αναθεωρητισμού πρέπει να περιλαμβάνει την διακήρυξη Ελληνικών διεκδικήσεων εις βάρος της Τουρκίας που να είναι περισσότερες από τις εκδηλωθείσες Τουρκικές αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδος και άλλων συμπληρωματικών πολιτικών:

1) Αποκατάσταση της ισορροπίας που προβλέπει η Συνθήκη της Λοζάνης για την Ίμβρο και την Τένεδο. Δηλαδή, την απαίτηση να απομακρυνθούν όλοι οι Τούρκοι έποικοι από τα νησιά αυτά, να αποδοθούν οι Ελληνικές περιουσίες, να επιστρέψουν οι εκδιωχθέντες Έλληνες με τους απογόνους τους και να αναλάβουν οι ίδιοι την διοίκηση των δυο νησιών και την ένοπλη αστυνόμευσή τους.

2) Συνεχής καταγγελία και υπενθύμιση των διαδοχικών οργανωμένων Τουρκικών πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως. Διοργάνωση μεγάλων διεθνών συνεδρίων. Δυναμική διεκδίκηση των κλεμμένων περιουσιών.

3) Υπενθύμιση προς τους γείτονες ότι η κατάρρευση της Συνθήκης της Λοζάνης θα επιφέρει την αναβίωση της Συνθήκης των Σεβρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλα τα σύνορα της Τουρκίας.

4) Διαρκής ανάμνηση, διακήρυξη και μελέτη της Γενοκτονίας των Ποντίων από τον Μουσταφά Κεμάλ. Οι ελεύθεροι Πόντιοι θα αποφασίσουν αν πρέπει να ζητήσουν την αυτονομία του Πόντου από την Τουρκία και τον καλύτερο τρόπο για να την προωθήσουν.

5) Για κάθε Τουρκική υπέρπτηση πάνω από οποιοδήποτε κατοικημένο Ελληνικό νησί, Ελληνική υπέρπτηση πάνω από Τουρκική κατοικημένη περιοχή σε αναλογία 1 προς 1.

6) Το κυριότερο: Μονομερής και σύμφωνος με το διεθνές δίκαιο καθορισμός ευθειών γραμμών βάσεως για την μέτρηση των χωρικών υδάτων σε όλες τις Ελληνικές θάλασσες και αναπροσαρμογή της αιγιαλίτιδας ζώνης βάσει αυτών. Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία έχει ευθείες γραμμές εδώ και πολλές δεκαετίες. Επέκταση των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου στα 12 μίλια σε όλες τις Ελληνικές θάλασσες πλην Αιγαίου, όπου θα υπάρξει επιφύλαξη δικαιώματος για το μέλλον. [Αρχιπελαγική διαρρύθμιση στο Ιόνιο με ένωση Επτανήσων με Δυτική Ελλάδα και στην ηπειρωτική Ελλάδα με τις Κυκλάδες και τις Σποράδες.] Διακανονισμός θαλάσσιων ζωνών και δικαιωμάτων σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας.

7) Επίλυση των ανεξήγητων μακρών καθυστερήσεων στην παραλαβή των νέων υποβρυχίων κλάσεως 214, των νέων επιθετικών ελικοπτέρων Απάτσι, των πυρομαχικών των νέων αρμάτων Λέοπαρντ κ.ο.κ. Η παραλαβή και ετοιμότητα αυτών των όπλων θα προκαλέσει Τουρκική διστακτικότητα για οποιαδήποτε «κρίση».

8) Αποτελεσματική συμπαράσταση της ομογένειας και πίεση στη νέα Αμερικανική ηγεσία να πραγματοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Το ΣΑΕ πρέπει να προωθεί τα συμφέροντα της Ελλάδος στο εξωτερικό και ειδικότερα στις ΗΠΑ και όχι το αντίθετο.

9) Ισορροπημένη αξιοποίηση των Ευρωπαίων συμμάχων μας και τρίτων δυνάμεων, όπως της Ρωσίας, χωρίς υπερεκτίμηση της Ρωσίας, όπως κάνουν ορισμένοι, οι οποίοι είτε ξεχνούν είτε αγνοούν ότι στη διεθνή πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα, διαρκή ή προσωρινά.

10) Σε όλες τις θέσεις - κλειδιά του Ελληνικού κράτους και σε όλα τα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων πρέπει να προωθούνται αποκλειστικά με αξιοκρατικές διαδικασίες οι καλύτεροι και να είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουν εξαρτήσεις καμιάς μορφής.

Τέτοιες ενέργειες, έστω και ως ψήγματα ή ως προκαταρκτικές δηλώσεις είναι βέβαιο ότι θα έχουν καταλυτική επίπτωση στους κακόβουλους και απεχθείς Τουρκικούς σχεδιασμούς, θα αναβαθμίσουν την Ελληνική θέση και στο τέλος θα φέρουν την κατάσταση σε ευνοϊκό σημείο για την Ελλάδα, όπως και για την ειρήνη και συνεργασία στην περιοχή μας.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τις τελευταίες ημέρες η Τουρκική προκλητικότητα απέναντι στην Ελλάδα έφθασε ξανά στα ύψη με σωρεία παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου και των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για συχνό φαινόμενο, το οποίο ακόμα συχνότερα αποσιωπάται από την ηγεσία της χώρας μας για να μην υπάρξουν επιπτώσεις στην λεγόμενη «Ελληνο-Τουρκική προσέγγιση».

Η Τουρκία ενεργεί βάσει μακρόπνοου στρατηγικού σχεδιασμού, ελεγχόμενου από την ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ο οποίος προωθείται υποχρεωτικά από όλες τις Τουρκικές κυβερνήσεις και αποσκοπεί στην άρση των γεωστρατηγικών απωλειών της Τουρκίας από την Συνθήκη της Λοζάνης και στο «μοίρασμα» του Αιγαίου.

Καμιά υποχωρητικότητα και κανένας κατευνασμός από Ελληνικής πλευράς δεν πρόκειται ποτέ - μα ποτέ - να ανακόψει το μακροχρόνιο Τουρκικό σχέδιο, το οποίο προβλέπει και την απόκτηση οφέλους υπέρ της Τουρκίας από κάθε ενδεχόμενη διμερή διαπραγμάτευση ή συζήτηση, ειδικά μετά από «κρίσεις», τις οποίες μεθοδεύει ο «αναθεωρητής» γείτονας.

Είναι πλέον σαφές ότι η Ελληνική πλευρά ασχολείται μόνο με το πώς να κερδίζει χρόνο και να αποφεύγει τόσο τις «κρίσεις» και «οξύνσεις», όσο και τις συζητήσεις επί των Τουρκικών «διεκδικήσεων».

Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη, διότι ακολουθείται επί μακρόν χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι πραγματοποιούν συνεχώς χαμηλές υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα Ελληνικά νησιά ενώ καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους την Ελλάδα για τις «χαμηλόφωνες» και διακριτικές έτσι κι αλλιώς διαμαρτυρίες της.

Ερωτάται τι πρέπει να γίνει, ποια είναι η δέουσα αντιμετώπιση από Ελληνικής πλευράς.

Φρονούμε ότι η δέουσα αντιμετώπιση του Τουρκικού αναθεωρητισμού πρέπει να περιλαμβάνει την διακήρυξη Ελληνικών διεκδικήσεων εις βάρος της Τουρκίας που να είναι περισσότερες από τις εκδηλωθείσες Τουρκικές αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδος και άλλων συμπληρωματικών πολιτικών:

1) Αποκατάσταση της ισορροπίας που προβλέπει η Συνθήκη της Λοζάνης για την Ίμβρο και την Τένεδο. Δηλαδή, την απαίτηση να απομακρυνθούν όλοι οι Τούρκοι έποικοι από τα νησιά αυτά, να αποδοθούν οι Ελληνικές περιουσίες, να επιτρέψουν οι εκδιωχθέντες Έλληνες με τους απογόνους τους και να αναλάβουν οι ίδιοι την διοίκηση των δυο νησιών και την ένοπλη αστυνόμευσή τους.

2) Συνεχής καταγγελία και υπενθύμιση των διαδοχικών οργανωμένων Τουρκικών πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως. Διοργάνωση μεγάλων διεθνών συνεδρίων. Δυναμική διεκδίκηση των κλεμμένων περιουσιών.

3) Υπενθύμιση προς τους γείτονες ότι η κατάρρευση της Συνθήκης της Λοζάνης θα επιφέρει την αναβίωση της Συνθήκης των Σεβρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλα τα σύνορα της Τουρκίας.

4) Διαρκής ανάμνηση, διακήρυξη και μελέτη της Γενοκτονίας των Ποντίων από τον Μουσταφά Κεμάλ. Οι ελεύθεροι Πόντιοι θα αποφασίσουν αν πρέπει να ζητήσουν την αυτονομία του Πόντου από την Τουρκία και τον καλύτερο τρόπο για να την προωθήσουν.

5) Για κάθε Τουρκική υπέρπτηση πάνω από οποιοδήποτε κατοικημένο Ελληνικό νησί, Ελληνική υπέρπτηση πάνω από Τουρκική κατοικημένη περιοχή σε αναλογία 1 προς 1.

6) Το κυριότερο: Μονομερής και σύμφωνος με το διεθνές δίκαιο καθορισμός ευθειών γραμμών βάσεως για την μέτρηση των χωρικών υδάτων σε όλες τις Ελληνικές θάλασσες και αναπροσαρμογή της αιγιαλίτιδας ζώνης βάσει αυτών. Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία έχει ευθείες γραμμές εδώ και πολλές δεκαετίες. Επέκταση των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου στα 12 μίλια σε όλες τις Ελληνικές θάλασσες πλην Αιγαίου, όπου θα υπάρξει επιφύλαξη δικαιώματος για το μέλλον. [Αρχιπελαγική διαρρύθμιση στο Ιόνιο με ένωση Επτανήσων με Δυτική Ελλάδα και στην ηπειρωτική Ελλάδα με τις Κυκλάδες και τις Σποράδες.] Διακανονισμός θαλάσσιων ζωνών και δικαιωμάτων σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας.

7) Επίλυση των ανεξήγητων μακρών καθυστερήσεων στην παραλαβή των νέων υποβρυχίων κλάσεως 214, των νέων επιθετικών ελικοπτέρων Απάτσι, των πυρομαχικών των νέων αρμάτων Λέοπαρντ κ.ο.κ. Η παραλαβή και ετοιμότητα αυτών των όπλων θα προκαλέσει Τουρκική διστακτικότητα για οποιαδήποτε «κρίση».

8) Αποτελεσματική συμπαράσταση της ομογένειας και πίεση στη νέα Αμερικανική ηγεσία να πραγματοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Το ΣΑΕ πρέπει να προωθεί τα συμφέροντα της Ελλάδος στο εξωτερικό και ειδικότερα στις ΗΠΑ και όχι το αντίθετο.

9) Ισορροπημένη αξιοποίηση των Ευρωπαίων συμμάχων μας και τρίτων δυνάμεων, όπως της Ρωσίας, χωρίς υπερεκτίμηση της Ρωσίας, όπως κάνουν ορισμένοι, οι οποίοι είτε ξεχνούν είτε αγνοούν ότι στη διεθνή πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα, διαρκή ή προσωρινά.

10) Σε όλες τις θέσεις - κλειδιά του Ελληνικού κράτους και σε όλα τα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων πρέπει να προωθούνται αποκλειστικά με αξιοκρατικές διαδικασίες οι καλύτεροι και να είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουν εξαρτήσεις καμιάς μορφής.

Τέτοιες ενέργειες, έστω και ως ψήγματα ή ως προκαταρκτικές δηλώσεις είναι βέβαιο ότι θα έχουν καταλυτική επίπτωση στους κακόβουλους και απεχθείς Τουρκικούς σχεδιασμούς, θα αναβαθμίσουν την Ελληνική θέση και στο τέλος θα φέρουν την κατάσταση σε ευνοϊκό σημείο για την Ελλάδα, όπως και για την ειρήνη και συνεργασία στην περιοχή μας.

Οι συνωμότες κοσμοκράτορες αυτόκλητοι σωτήρες της διεθνούς κοινότητας

Ηλία Σταματόπουλου, Δημοσιολόγου
www.sos.gr/stamatopoulos

Α. Ενιαίο και διαχρονικό το δόγμα του ηγεμονισμού των Η.Π.Α.

Με αφορμή την σύναξη και ανταλλαγή απόψεων, για την Αμερικανική Εξωτερική πολιτική στο διεθνές δίκτυο C.N.N. πέντε αστέρες, πρώην ΥΠ.ΕΞ. των Η.Π.Α. προ ολίγων ημερών, κρίνουμε σκόπιμο να προβούμε στην επισήμανση και ανάλυση μερικών σημαντικών στοιχείων, αλλά και παραμέτρων των λεχθέντων, αλλά και γενικότερα πώς κρίνουμε την άσκηση της διεθνούς πολιτικής των Η.Π.Α. σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι βετεράνοι υπουργοί, αν και πρεσβεύουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις – όσον αφορά την Διαδικασία και τους σχεδιασμούς και όχι φυσικά την ουσία του δόγματος για αυτοκρατορική παρουσία των Η.Π.Α. στο διεθνές στερέωμα, παρουσίασαν από κοινού τις ιδιαίτερες γνώσεις τους, προκειμένου να εξοπλίσουν σε επίπεδο ιδεών τον επόμενο νέο πρόεδρο των Η.Π.Α.

Σχεδόν και οι πέντε πρώην ΥΠ.ΕΞ Χ. Κίσσιγκερ (καθηγητής και μάγος-δημιουργός αθλίων και επαίσχυντων ιστορικών γεγονότων και μηχανορραφιών στον διεθνή στίβο) Τζέιμς Μπέικερ, Κόλιν Πάουελ, Γουώρεν Κρίστοφερ και Μαντλίν Ολμπράιτ υποστήριξαν, όπως ο νέος Πρόεδρος θα πρέπει να συνεχίσει την ίδια εξωτερική ηγεμονική πολιτική ανά τον πλανήτη, αλλά διαφοροποιημένοι κάπως σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές επεμβάσεις στο μέλλον. Ποια είναι όμως η σημερινή πραγματικότητα για την άσκηση πολιτικής των Η.Π.Α. στην διεθνή σκηνή.

Αντί να έχουν στήσει τις κλασσικές εδαφικές αποικίες –τακτική των περασμένων αιώνων– διασφαλίζουν και ισχυροποιούν τις γεωστρατηγικές τους θέσεις και την ηγεμονία τους με την εγκατάσταση Χερσαίων, Ναυτικών και Αεροπορικών βάσεων σε εκατό και πλέον χώρες του πλανήτου αυτόκλητα ως παγκόσμιοι χωροφύλακες (κατά παράβαση κάθε έννοιας και λογικής του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Οργανισμών).

Διαθέτουν (16) Υπηρεσίες Πληροφοριών, αλλά και Υπηρεσίες Διεθνούς Προπαγάνδας και οι οποίες χρήζουν καθεστώτα-κράτη και κυβερνήτες κατά το δοκούν και αντιστρόφως ανάλογα. Διαθέτουν δορυφορικά και λοιπά συστήματα, που γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει στον πλανήτη και ενεργούν αναλόγως με τα δικά τους κριτήρια.

Το Αμερικανικό Ναυτικό αποτελεί την ναυαρχίδα μιας αυτοκρατορίας –νέας μορφής– σε Μεσόγειο, Ερυθρά Θάλασσα, Περσικό Κόλπο, Ινδικό ωκεανό και όπου άλλού κρίνεται απαραίτητο, με τα νέα δεδομένα.

Το Αμερικανικό Πεντάγωνο, η N.S.A και C.I.A. με εντολή του περίφημου και καθοριστικού C.F.R. (Συμβ. Εξωτερικών υποθέσεων ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ROCKEFELLER) έχουν στρατολογήσει ποικίλους καθηγητές, πανεπιστημιακούς και παραγωγούς ιδεολογικών νέων θεωρημάτων για την εμπέδωση διεθνώς, της παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή της (PAX AMERIKANA). Τα γνωστά κέντρα Διανόησης και Iδεών, όπως η Rand Corporation, (Λέσχη-Στρατηγείο των κατ’ εξοχήν Ιεράκων του Ηγεμονισμού) το Διεθνές Pεμπουπλικανικό Ινστιτούτο, το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ, ΔΙΕΘΝΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ, με πρόεδρο την Ολμπράιτ, και άλλα ομοειδή έχουν επιστρατευθεί στην ιδέα και το όραμα της παγκοσμιοποίησης.

Ομοίως γνωστοί αστέρες υπότροποι και οικότροφοι αυτών των κέντρων, από δεκαετίες, όπως ο Χάρολντ Μπράουν, ο Ζμπίγκιου Μπρεζίνσκυ, ο Φράνκ Καρλούτσι, ο Τζέιμς Ζλέσινγκερ, ο Σκόουκροφτ και άλλοι της ιδίας συνωμοταξίας, συνδράμουν προς αυτόν το σκοπό.

Η Παγκόσμια Ηγεμονική Αυτοκρατορία των Η.Π.Α. έχει καταστεί στόχος ζωής όλων αυτών των καταχθονίων εξουσιαστών, ερήμην και εν αγνοία φυσικά του αμερικανικού λαού.

Είναι πλέον γνωστό, ότι στην διεθνή σκηνή παίζονται σημαντικά και κερδοφόρα, πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια. Πολιτικά παιχνίδια, τα οποία διαμορφώνονται από τις γνωστές και άγνωστες διεθνείς λέσχες επιρροής, τα προαναφερθέντα ινστιτούτα παραγωγής ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ και σκοτεινών πολιτικών σεναρίων και σχεδίων.

Πολλά από αυτά υλοποιούνται στο ακέραιο και άλλα μερικώς, αναλόγως των εκάστοτε αντιδράσεων και αντιστάσεων από τα διάφορα κράτη, στα οποία προσπαθούν να τα επιβάλουν.

Η επιστημονικά σχεδιασμένη διεθνής προπαγάνδα παραπληροφόρησης, φασιστικού σκοταδισμού και σατανικών σεναρίων καθυποτάξεως και υποδουλώσεως όλων των λαών και εθνών –με δεδομένη την πολιτική, οικονομική και επικοινωνιακή εξουσία που διαθέτουν, σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά κυρίως και με τους πολιτικούς υπηρέτες τους, αργυρώνητους και μη, στο διεθνές στερέωμα– έχουν ως αποκλειστικό στόχο την ολοκληρωτική Άλωση των Εθνών και την οικονομική εκμετάλλευση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει ολόκληρος ο πλανήτης. Βεβαίως, την στιγμή αυτή τραγική για τον διεθνή καπιταλισμό και τις θεωρίες των Νεοσυντηρητικών, που επικρατεί το απόλυτο χάος στο οικονομικό κατεστημένο των Η.Π.Α., τις τραπεζικές και χρηματιστηριακές χρεοκοπίες της αγοράς, η απομυθοποίηση και αποσύνθεση της απόλυτης ελευθερίας των συναλλαγών του Νεοφιλελευθερισμού και Νεοσυντηρικού Συστήματος και με τις απορρέουσες διεθνείς οικονομικές ανακατατάξεις, ίσως η συντελεσθείσα «αρνητική» συγκυρία, με την παγκόσμια λαϊκή οργή επιβραδύνει τα σχέδια και τους στόχους των «κοσμοκρατόρων».

Β. Τα εθνικά μας ζητήματα αυτή τη στιγμή παίζονται στην διεθνή σκακιέρα, με ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές ελπίδες επιτυχούς εκβάσεώς των. Και αυτό, διότι το Εθνικό Κέντρο προφανώς δεν αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα των στιγμών και την κρισιμότητα των περιστάσεων.

Δεν αντιλαμβάνεται ότι διακυβεύονται τα εθνικά μας θέματα, όταν τα θέματα αυτά δεν τα χειρίζονται, έμπειρα, υπεύθυνα κατηρτισμένα και επαρκώς ενημερωμένα στελέχη των αρμοδίων υπηρεσιών, τα οποία να είναι σε θέση να προβάλλουν τις ελληνικές θέσεις. Και οπωσδήποτε η κατάστασις σαφώς δυσχεραίνεται, όταν παρά την δραστηριότητα αυτή της Τουρκίας, αντί να έχουμε αύξηση των σχετικών κονδυλίων προβολής των ελληνικών θέσεων στο εξωτερικό, να γίνονται περικοπές με συνέπεια την κάθετη πτώση της εθνικής διαπραγματευτικής μας ικανότητος στην διεθνή σκηνή.

Αυτή η απαράδεκτη έλλειψη γνώσεως, στοιχειώδους πολιτικής ψυχολογίας και παραγωγής στρατηγικών σχεδιασμών, στις διεθνείς σχέσεις, είναι αποτέλεσμα της απόλυτα ισοπεδωτικής και ολέθριας ενδοτικής πολιτικής, των πολιτικάντηδων και κατασκευασμένων προϊόντων της διεθνούς πολιτικής.

Η δημιουργία πυρήνων στρατηγικού σχεδιασμού, για την διαμόρφωση και εκπόρευση των εθνικών μας μηνυμάτων, στην διεθνή κοινή γνώμη κρίνεται καθοριστικής σημασίας για αυτή την εθνική υπόσταση του απανταχού Ελληνισμού.

Τρεις επισημάνσεις του Θουκυδίδη, αξίζουν ιδιαίτερης αξίας –άγνωστες βέβαια, στους ηγήτορες της ενδοτικότητας και αβελτηρίας, που δυστυχώς μας κυβερνούν καθ’ ό,τι διατηρούν στο ακέραιο την διαχρονική τους ισχύ, για την διακυβέρνηση του κράτους, αλλά και γενικότερα για τις διεθνείς σχέσεις.

Πρώτον: Το κράτος που ενδίδει συνεχώς, έστω και σε ασήμαντα πράγματα, θα υφίσταται συνεχώς πιέσεις, για περισσότερες υποχωρήσεις.

Δεύτερον: O μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τα ίδια ημών σφάλματα και όχι από τα σχέδια των εχθρών.

Και τρίτον: Όσο πιο πρόθυμο ένα κράτος ψυχολογικά φαίνεται ότι διάκειται στον πόλεμο, τόσο αποδυναμώνει τις ορέξεις του αντιπάλου για την διεξαγωγή του.

Κατά συνέπεια, ο Θουκυδίδης, θεωρούσε το Κράτος - Έθνος, ως τον κύριο παράγοντα, με ισχύ και ασφάλεια, σε ένα αναρχούμενο, όπως σήμερα, διεθνή περίγυρο. Η ισχύς κατά τον Θουκυδίδη, είναι η συνισταμένη όλων των εθνικών στοιχείων, ενός λαού, που μπορεί να δημιουργήσει δέος, σε κάθε αντίπαλο και αυτό, βεβαίως, με τη σημερινή ορολογία να λειτουργήσει ως παράγων αποτροπής οποιασδήποτε επιβουλής έξωθεν.

Και, κατά την ταπεινή μου άποψη, μεταφράζοντας και ερμηνεύοντας τα σημερινά δεδομένα, η ασθενής και ελλειμματική διεθνής θέση της Χώρας, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην δική μας εσωτερική παθογένεια.

Ο πυρήνας ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, αποτελεί την συνισταμένη, όλων των δυναμικών σταθερών αυτής της χώρας.


Ηλία Σταματόπουλου, Δημοσιολόγου
www.sos.gr/stamatopoulos

Η προέλευσι των Τούρκων και η δημιουργία του Τουρκικού Κράτους

ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Τελευταίες ανασκαφές στην Μικρασιατική γη αποδεικνύουν, ότι την 3ην π.Χ. χιλιετίαν οι γηγενείς κάτοικοι έχουν ανεπτυγμένον τον Ελληνικόν πολιτισμόν στην Μικρά Ασία καθώς και εις τα παράλια του Αιγαιακού χώρου. Επιβεβαιώνεται και από αρχαίους ιστορικούς και συγγραφείς, αλλά και από νεωτέρους, όπως τον Μασπερώ, Λαγκράνζ, Μπαλάχ, Πελμάν, και άλλους.
Εις τον Καύκασον έδεσαν τον Προμηθέα, αλλά λυτρώνεται από τον Ηρακλή, είναι ο πρώτος Ελληνικός πολιτισμός.
Εις το προσκήνιον της ιστορίας τον 4ον μ.Χ. αιώνα εμφανίζονται οι Ούννοι με αρχηγόν τον Αττίλαν. Διασχίζουν τις ασιατικές στέπες σαν πολιορκητικός κριός, προκαλούν τον πανικό και φέρνουν την καταστροφή. Ιστορικοί πιστεύουν, ότι οι Κινέζοι τον 3ον αιώνα έκτισαν το Σινικόν Τείχος διά να προστατευθούν από τους προγόνους των.
Τον 5ον μ.Χ. αιώνα πρωτοεμφανίζονται εις την ιστορίαν μερικές αλταϊκές πολεμικές ομάδες. Μετά από μάχες φθάνουν στις στέπες γύρω από την Αράλη λίμνη εις την περιοχήν των Ούννων, την οποίαν έχουν εγκαταλείψει. Μία ομάδα προς την Βόρειον Κίνα. Οι Βαζαντινοί τους ονομάζουν Ευθαλίτες ή Λευκούς Ούννους, οι οποίοι το 425 νικούν τους Κουσάν και καταλαμβάνουν την Καμπούλ και την Βακτηριανή. Άλλη ομάδα αποσπάται και ακολουθεί τον δρόμον προς ανατολάς, του μεταξιού.
Εις την Αραβίαν το 610 μ.Χ. εμφανίζεται ο προφήτης Μωάμεθ (569-632 μ.Χ.) ως απεσταλμένος του Θεού, με την εντολήν να μεταδώση εις τους Άραβες την μονοθεϊστική αποκαλυπτική διδασκαλία του Μωαμεθανισμού. Το φυλετικό βεδουϊνιστικό σύστημα του πληθυσμού με το κήρυγμα του θεμελιωτού του Ισλάμ γίνεται νόμος, διέπει την συμπεριφορά των πιστών σε όλες τις θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις της ζωής. Πίστις εις τον Αλλάχ ως μοναδικό θεό, αναγνώρισι του Μωάμεθ ως τελευταίου προφήτου απεσταλμένον του Θεού και παραδοχή του Κορανίου ως Θείου Λόγου.
Αναπτύσσεται η εθνική συνείδησι και η εθνικιστική ιδεολογία. Η ενότητα του κράτους ευρίσκεται όχι εις την ομοιογένεια του πληθυσμού, αλλά εις την θρησκευτική ισλαμική ιδεολογία της κυριάρχου τάξεως. Οι διάδοχοι του Μωάμεθ εμπνευσμένοι Χαλίφες χρησιμοποιούν αυτό το μέσον διά να διαδώσουν τον μουσουλμανισμό έξω από την Αραβική Χερσόνησο και να συγκροτήσουν μία απέραντη αυτοκρατορία. Οι θρησκευτικές διαφωνίες εις το ισλάμ εμφανίζονται το 632 ευθύς αμέσως μετά τον θάνατον του Προφήτου. Τότε γεννιέται ο Σιϊτισμός εις θεολογικόν επίπεδον και δικαιολογούν τις διαφορές με τον Σουνιτισμόν. Τότε δημιουργούνται και οι πολλαπλές αιρέσεις πιστές εις το αυθεντικό Ισλάμ, εις το αληθινό μήνυμα του Προφήτου Μωάμεθ. Δημιουργούνται αμέτρητα μοναχικά Τάγματα: Αλεβήδων, Γαζήδων, Μεβλετήδων, Νοησεντίδων, Καλεντερίδων, Ροδοσταύρων, Σουφίδων εκ των οποίων μεγαλύτερα είναι των Μπεκτασίδων και Δερβισήδων.
Τον 9ον αιώνα μετά τις αναστατώσεις και εξεγέρσεις στις στέπες και εις την Κίνα παρουσιάζονται δύο ισχυρές πολεμικές ομάδες των Καρλούκων και των Σελτζούκων. Οι Καρλούκοι ανάμεσα εις τα Αλτάϊα και εις την λίμνη Μπαλκάη δέχονται τον Ισλαμισμό, ζουν ως σκηνίτες εις το Κινεζικόν Τουρκεστάν. Κάποιοι διώκονται από την δυναστεία Σόγκ της Κίνας και ξεχύνονται εις τις δυτικές στέπες. Η δυναστεία των Καραχανιδών είναι η πρώτη Ισλαμική δυναστεία εις την Κεντρική Ασία καταγομένη από τα νομαδικά φύλα Καρλαή. Η εδραίωσί των γίνεται με την συστηματική κατατρομοκράτησι του πληθυσμού, με συνεχείς επιδρομές, ερημώσεις και καταστροφές. Ο λαός απελπισμένος δέχεται την υποταγήν. Το 999 καταλαμβάνουν την Μποχάρα και ιδρύουν την αυτοκρατορία των Καραχανιδών. Ο ποταμός Ώψος αποτελούσε σύνορον με την αντίπαλον αυτοκρατορίαν που είχε αποσπάσει και το Αφγανιστάν.
Τον 10ον αιώνα ένα μεταναστευτικό κίνημα από την Ουραλιαλταϊκή οικογένεια επηρεάζει ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο μέχρι την Αίγυπτο. Είναι οι Σελτζούκοι, οι οποίοι υπολογίζονται εις 5.000 άτομα. Μαχητικώς ορμούν εις την Περσίαν και όχι μακρυα της Αρμενίας ιδρύουν ισχυρόν κράτος. Επί του εγγονού του Σελτζούκ Τογρούλ Βέη αναλαμβάνουν την διοίκησι του Χαλιφικού κράτους της Βαγδάτης, όταν εις την Κωνσταντινούπολιν βασιλεύει ο Κωνσταντίνος Θ’ ο Μονομάχος (1042-1052). Από αυτή την θέσι επεκτείνουν την κυριαρχίαν τους εις τον Ισλαμικόν κόσμο. Γίνονται δεκτοί ως συμφιλιωταί των αιρετικών.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τις πρώτες συγκρούσεις με τους Σελτζούκους χάνει μέρος των Αρμενικών κτήσεων. Επί του διαδόχου του Τογρούλ Άλπ Αρσλάν πολυπληθή στίφη Σελτζούκων ενισχυόμενα από Έλληνας αιρετικούς (Παυλικιανούς, Νεστοριανούς) και από Συρίους αιρετικούς εισβάλλουν εις την Μικράν Ασία από την Αρμενία και καταλαμβάνουν όλο το ανατολικό τμήμα της Χερσονήσου. Ο Αυτοκράτωρ Ρωμανός Δ’ ο Διογένης (1067-1070) με δύο ένδοξες εκστρατείες απωθεί τους Σελτζούκους.
Εις την τρίτην εκστρατείαν το 1071 ο Σελτζούκος σουλτάνος Άλπ Αρσλάν συντρίβει τους Βυζαντινούς εις την μάχην του Μαντζικέρτ και ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ συλλαμβάνεται αιχμάλωτος,. Είναι θανάσιμο το κτύπημα διά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Οι Σελτζούκοι μετά την νίκη τους ιδρύουν δική τους αυτοκρατορία εις την Μικρά Ασία με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Ένα μεγάλο μέρος Βυζαντινών μισθοφόρων προσχωρούν εις τους Σελτζούκους. Το 1078 καταλαμβάνουν την Δαμασκό, γίνονται κύριοι του Χαλιφάτου της Βαγδάτης και ο Αραβικός κόσμος γονατίζει από τους αγρίους αυτούς πολεμιστάς της στέπας.
Οι Σταυροφόροι εις την Μέση Ανατολή, που έχουν τυπικώς προορισμόν την απελευθέρωσι των Αγίων Τόπων, εις την πραγματικότητα να ανοίξουν εκ νέου το εμπόριον με την Ανατολή, ενισχύουν την θέσι των Σελτζούκων. Επιτρέπουν εις αυτούς να επεκτείνουν την κυριαρχίαν τους εις βασικά κέντρα του Μωαμεθανικού κόσμου. Εντυπωσιακή είναι η εγκατάστασι των Σελτζούκων εις την Μικρά Ασία. Κατορθώνουν, ό,τι δεν ημπόρεσαν οι Άραβες μουσουλμάνοι να κατακτήσουν, επέτυχαν αυτοί χάρις εις την πολιτικήν των και με πρωτόγονον σύστημα. Κερδίζουν τον αγανακτισμένο αγροτικό κόσμο από την βαρεία φορολογία των Βυζαντινών και τον μουσουλμανικό πληθυσμό από την αλληλοσφαγή και τον φανατισμό των αιρέσεων.
Το Σελτζουκικό κράτος είναι υπό την άμεσον επιρροήν των Ελλήνων Αιρετικών υπό όρους. Κρατούν τον Ελληνικό χώρο με το Βυζαντινό έμβλημα και τον σταυρό, τα Ελληνικά γράμματα και το νόμισμα, ένεκα τούτου επωνομάζονται Βασίλειον Ελληνικόν (Ρούμ Παδισαχλητί).
Δύο αιώνες αργότερον, τον 10ον μ.Χ. αιώνα εμφανίζεται στις στέπες της Μικράς Ασίας η φυλή των Ογιούζων. Γίνονται επικίνδυνοι τόσον διά την Κίνα, όσον και διά την Ινδία. Ένα διάστημα γνωρίζουν επιτυχία με την βοήθεια των Περσών και των Αράβων, αν και εξακολουθούν να ζουν νομαδικώς. Τον 11ον αιώνα εγκαθίστανται μονίμως στις Ανατολικές επαρχίες της Περσίας. Το παράξενον της πολεμικής αυτής ομάδος είναι ότι αποδέχονται την Ισλαμική θρησκεία, δεν απομονώνονται γλωσσικώς αλλά αυτοί επιβάλλουν την γλώσσαν τους.
Εις τις αρχές του 12ου αιώνος παρακμάζουν και εκφυλίζονται. Ένα μικρό τμήμα προωθείται εις το εσωτερικόν της Μικράς Ασίας και δημιουργεί το ισχυρόν σουλτανάτον με έδραν το Ικόνιον. Αυτοί είναι οι πρόγονοι των Τούρκων, οι οποίοι οικοδομούν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατακτούν το Βυζάντιον και απειλούν την Ευρώπην. Από τους Ογιούζ κατάγονται και οι Οσμανλήδες ή Οθωμανοί Τούρκοι. Είναι μία πολύ μικρή πολεμική ομάδα και ζουν νομαδικώς. Το 1224 κυνηγημένοι από τους Μογγόλους του Τζέκινς Χαν και αργότερον από τον περίφημον Τιμόρ Ταμερλάνο και αφού μείνουν δι’ ένα διάστημα εις την Αρμενία, φθάνουν εις την Μ. Ασία αναζητώντας χώρον εγκαταστάσεως διά τις 400 οικογένειες και τα κοπάδια τους.
Επί κεφαλής της ομάδος αυτής είναι ο Ερτογρούλ. Στρέφεται προς τα δυτικά της Μικράς Ασίας και ξαφνικά ευρίσκεται εις πεδίον σκληρής μάχης των Σελτζούκων μετά των Μογγόλων. Πηγαίνει με το μέρος των Σελτζούκων διά να προστατεύση το Σουλτανάτον του Ικονίου. Επί κεφαλής αυτών είναι ο Σουλτάνος Αλασδδίν. Πολεμά εις το πλευρόν τους και νικά τους Μογγόλους. Διά την νίκην των αυτή ως αμοιβή τον 13ον αιώνα παρέχεται τιμάριον εις την περιοχήν του Βιθυνικού Ολύμπου διά να βόσκουν και τα κοπάδια των, πλησίον του αρχαίου Δορυλαίου, το οποίον μετονομάζεται Εσκί Σεχίρ. Οι Σελτζούκοι τοποθετούν εις τα σύνορά τους ως φρουρούς, του τότε κράτους του Ικονίου με τους Βυζαντινούς, την πολεμική αυτή ομάδα μετά των οικογενειών των και τα κοπάδια των, κάτι ανάλογον με τους Ακρίτας του Βυζαντίου. Μετά την κατάρευσιν της Σελτζουκικής εξουσίας από τους Μογγόλους, διαλύεται το Σουλτανάτον του Ικονίου και το 1300 είναι η χρονολογία γεννήσεως του Κράτους των Οσμανλήδων ή Οθωμανών Τούρκων.
Ο πρωτότοκος υιός του Ερτογρούλ Οσμάν το 1326 διαδέχεται τον πατέρα του. Εις την μικρήν αυτή ομάδα των Ογιούζων δίδει το όνομά του και από τον 13ον αιώνα ονομάζονται Οσμανλήδες (Οσμάν ή Οθμάν) και Οθωμανοί. Το νέον κρατίδιον οργανώνεται από Βυζαντινό αξιωματούχο τον Κιοσέ Μιχαήλ διοικητήν οχυρού ο οποίος συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Οσμάν, γίνεται φίλος στενός και συνεργάτης, αφού εξισλαμίσθη. Εντός ολίγων ετών το ασήμαντον αρχικώς Εμιράτον γίνεται το ισχυρότερον Οθωμανικόν κρατίδιον εις την Μικράν Ασίαν και υποκαθιστά το Σουλτανάτον του Ικονίου.
Ο Οσμάν αναγνωρίζεται επισήμων διά διπλώματος ως υποτελής άρχων από τον Σουλτάνον του Ικονίου Αλασδδίν, και αυξάνει το Κράτος του γρήγορα. Η Φυλή του δεν εγκαταλείπει την νομαδικήν της ζωήν και συνεχίζουν τας επιθέσεις κατά γειτονικών περιοχών. Εις τα τέλη του 13ου αιώνος το Σουλτανάτον του Ικονίου αρχίζει να παρακμάζει, οι νομάδες εξεγείρονται και η εξέγερσις έχει θρησκευτικόν αιρετικόν χαρακτήρα.
Ο Ανδρόνικος Γ’ Παλαιολόγος προσπαθεί να σώση την Νίκαιαν. Οι Οσμανλήδες προλαμβάνουν αυτόν εμπρός εις την Χρυσούπολιν. Εκεί δίδεται το 1330 η σημαντικωτέρα μάχη μεταξύ Βυζαντινών και Οθωμανών. Προχωρούν προς τα δυτικά της Βιθυνίας και καταλαμβάνουν όλα τα Φρούρια γύρω από την Προύσαν. Τα στρατεύματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπό τον αρχηγόν Μουζαλώνα το 1301 ηττώνται εις την μάχην της Νικαίας. Μετά την κατάληψιν της Νικαίας οι Οσμανλήδες παύουν τους επιθετικούς πολέμους, αδιαφορούν και διά τους Μογγόλους. Συγκεντρώνουν την προσοχήν των και τας βλέψεις των προς την παραλυμένην Βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν και εις την αναδιοργάνωσιν του κράτους των.
Ο αδελφός του Οσμάν, ο Ορχάν Αλαντίν έχων το αξίωμα του Βεζύρη σχηματίζει μίαν σωματοφυλακήν από χριστιανούς αιχμαλώτους και άλλους σκλάβους αντιγράφων το σύστημα των Σουλτάνων της Αιγύπτου. Δημιουργεί δια πρώτην φοράν το Σώμα των Γενιτσάρων, το οποίον θα δημουργήση σπουδαίαν επίπτωσιν εις την ύπαρξιν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο πραγματικός οργανωτής του σώματος των Γενιτσάρων είναι ο Μουράτ Α’ (1359-1389) ο κατακτητής της Βαλκανικής Χερσονήσου. Από το 1362 αρχίζει η συστηματική στρατολόγησις χριστιανοπαίδων εις τας ευρωπαϊκάς επαρχίας της Αυτοκρατορίας διά του περιφήμου νόμου «ντεβσορμέ», δηλαδή Παιδομάζωμα. Τα παιδιά αυτά εκπαιδεύονται και λαμβάνουν Μουσουλμανικήν Οθωμανικήν ανατροφήν. Διέρχονται από το προκαταρκτικόν στάδιον και εν συνεχεία εις την Αυτοκρατορικήν Φρουράν ως δόκιμοι ή εξέρχονται εις τον πόλεμον μετά του Σουλτάνου. Τον 15ον αιώνα είναι 2.000, επί Σουλεϊμάν Α’ φθάνουν τας 12.000 και κατά τον 17ον αιώνα ανέρχονται εις 100.000 οι Γενίτσαροι. Τα παιδιά εις την ανακτορικήν ακολουθίαν είναι επιλεγμένα διά τα διανοητικά και σωματικά των προσόντα. Από αυτό το σώμα αναδεικνύονται και στελέχη της ανωτέρας Διοικήσεως και στρατιωτικής Ιεραρχίας του Κράτους. Έχει πολλούς πολιτικούς και στρατιωτικούς η Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τα τέλη του 17ου και το DNA των πολιτικών συνεχίζεται.
Ο τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελαμπή εις το οδοιπορικόν γράφει:
Τον 17ον αιώνα οι Γενίτσαροι δεν είναι το άνθος του Οθωμανικού Στρατού. Εκβιάζουν αδιακόπτως τον Σουλτάνον. Προτιμούν να μένουν εις την πόλιν και όταν τους στέλλουν εις τον πόλεμον στασιάζουν.
Επί κεφαλής της πολιτικής και στρατιωτικής ιεραρχίας είναι ο Μέγας Βεζύρης ο οποίος πρέπει να έχη αξιόλογον πνευματικήν μόρφωσιν. Δευτέρας τάξεως είναι ο κλήρος. Ο Αρχιμουφτής είναι ο επίσημος ερμηνευτής του Κορανίου και Ιερού Νόμου. Οι Οσμανλήδες αρχίζοντας από τον Σουλτάνον κατά σύστημα, υπανδρεύονταν γυναίκας από άλλας φυλάς ή είχον επιγαμίαν μετά σκλάβων Γεωργιανών, Ελληνίδων, Σερβίδων, Ουγγαρέζων. Αυτό αλλοιώνει εις σημαντικόν βαθμόν την αρχικήν τουρκικήν φυλήν των Οσμανλήδων από τα Αλτάϊα.
Τούρκος χρονογράφος, ο Άσικ Πασσά Ζαδέ, επίσης, γράφει διά την Σουλτανικήν Δυναστείαν ως καταγομένην απ’ ευθείας από τους Κινέζους. Η τουρκική Εγκυκλοπαιδεία «Ζωή» αναφέρει ότι είναι Μογγολικής καταγωγής. Νεώτεροι ερευνηταί υποστηρίζουν, ότι γενέτειρα των τούρκων είναι το Ρωσσικόν Τουρκεστάν, βασιζόμενοι εις Κινεζικάς πηγάς. Το ίδιον υποστηρίζουν και αι τουρκικαί πηγαί, ότι αφετηρία των είναι η κεντρική Ασία. Ανθρωπολογικώς εξεταζόμενοι επιβεβαιούται η μογγολική των καταγωγή.
Οι Σελτζούκοι Τούρκοι και Οθωμανοί Τούρκοι προερχόμενοι από το εσωτερικόν της Ασιατικής Ηπείρου έχουν κιτρίνην όψιν, με εξεχούσας παρειάς και το ανάστημα των Μογγόλων. Συν τω χρόνω ο τύπος αυτός υποχωρεί κατόπιν διασταυρώσεως και συμμείξεως μετά Γεωργιανών Κιρκασίων οικογενειών και κατόπιν μετά των γηγενών Ελλήνων δι’ αναγκαστικού τούτων εξισλαμισμού. Εις την σύγχρονον Ιστορίαν της Τουρκίας λόγω πολιτικών συμφερόντων ο Κεμάλ Ατατούρκ δημιουργεί «Επιτροπήν ερεύνης της τουρκικής ιστορίας». Επιχειρεί να παρουσιάση διά παρανοϊκών εθνογραφικών θεωριών τους Τούρκους ως εγκατεστημένους εις την Μικράν Ασίαν προ των Ελλήνων. Ότι είναι συγγενείς των Σουμερίων, των Χετταίων και άλλων Μικρασιατικών λαών. Αι ανασκαφικαί έρευναι ουδεμίαν αποδεικνύουν προϊστορικήν ύπαρξιν των Τούρκων εις την Μικράν Ασίαν, αλλά και ουδεμίαν συγγένειαν να έχουν μετά των Σουμερίων και των Χετταίων.
Κατά την Τουρκικήν Ιστορίαν μεγάλη είναι η αφομιωτική δύναμις του Ισλαμισμού. Κατορθώνουν χρησιμοποιούντες την μουσουλμανικήν θρησκείαν και γλώσσαν να απορροφήσουν διαφορετικά φυλετικά στοιχεία, το οποίον συμβαίνει και επί των ημερών μας. Μιμούνται την μέθοδον εξαπλώσεως του Ελληνικού Πολιτισμού κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους. Ο Αμερικανός ιστορικός Herbert Gibbon εις την μελέτην αυτού διά το Οθωμανικόν Κράτος γράφει:
«Εις τα εκατόν χρόνια τα οποία χωρίζουν τον Μουράτ Α’ από τον Μωάμεθ Β’ οι Οσμανλήδες, ως Φυλή, είναι από τας περισσότερον ποικίλας και δυνατάς «ράτσας», τας οποίας εγνώρισεν ο κόσμος από τους χρόνους των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Τάταροι, Μογγόλοι, Κιρκάσιοι, Γεωργιανοί, Πέρσαι, Σύριοι, Άραβες, φυλαί αι οποίαι ανεμιγνύοντο μετά των Οσμανλήδων του καιρού του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Τότε όλος ο κόσμος εστέναζεν».
Ο Άγγλος καθηγητής Γλάσδτων αναφέρει: «Από την πρώτην ημέραν κατά την οποίαν εισήλθον εις την Ευρώπην οι Τούρκοι, το πρώτον δείγμα της ανθρωπότητος το οποίον έδειξαν ήτο η μεγαλυτέρα έλλειψις ανθρωπισμού. Οπουδήποτε και αν μετέβησαν μία πλατεία κηλίς αίματος δεικνύει τα ίχνη της διελεύσεώς των και εις όλην την έκτασιν της κυριαρχίας των ο πολιτισμός εξηφανίζετο».
Ο Κλεμασνώ συμπληρώνει: «Εις όποιαν χώραν εγκαθιδρύθη τουρκική κυριαρχία εσημειώθη μείωσις της υλικής ευημερίας, υποβάθμισις και καταστροφή του πολιτισμού».
α) Το όνομα Οθωμανός δεν είναι ούτε θρησκευτικόν, μήτε εθνολογικόν, όπως πολλοί συγχέουν μετά του Μωαμεθανός. Είναι όνομα δυναστικόν το οποίον σημαίνει τον υπήκοον του Κράτους, το ιδρυθέν υπό του Οσμάν ή Οθμάν, εξ ου και Οθωμανοί. Οι Οθωμανοί λέγονται και Τούρκοι από τον πρώτον πυρήνα του κράτους των Ογιούζων, καθώς και ο Οσμάν, ήσαν Τούρκοι. Επομένως Οθωμανόν ή Τούρκον δεν ημπορούμεν να καλούμε πάντα Μωαμεθανόν. Π.χ. Μουσουλμάνοι της Θράκης εις το θρήσκευμα Μωαμεθανοί, όχι όμως όλοι Τούρκοι.
α) Αγριάνες (Πομάκοι).
β) Αθίγγανοι, και
γ) Τουρκογενείς και Τουρκοφανείς, εξισλαμισθέντες.
Οι Οσμανλήδες είναι «φύλον μεικτόν» από Ανατολοτούρκους και Τουρκομογγόλους της κεντρικής Ασίας, διαφορετικής καταγωγής και έχοντες ως σύνδεσμον την θρησκείαν και την γλώσσαν εδημούργησαν την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν.
Τα τουρκικά φύλα τα οποία φθάνουν εις την Μικράν Ασίαν έχουν διάφορα ονόματα. Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Οσμανλήδες, μικραί πολεμικαί ομάδες κουβαλούν μαζύ των τα κοπάδια και τας γυναίκας των. Ο Γερμανός καθηγητής R. Fitzner γράφει, ότι ο τουρκομογγολικός τύπος σπανίως απαντά σήμερον. Ο Lushon εις σπουδαιοτάτας εθνογραφικάς μελέτας εις την Μικράν Ασίαν γράφει: «Οι λεγόμενοι Τούρκοι είναι ελάχιστοι. Ο μεγαλύτερος όγκος χαρακτηριζόμενος ως Τουρκικός ή Οθωμανικός αποτελεί λαόν Ανατολικόν Μικρασιατικόν κατόπιν βιαίου εξισλαμισμού των γηγενών».
Το όνομα Τούρκος μέχρι τον παρελθόντα αιώνα απεστρέφοντο οι Οθωμανοί, ξεχωρίζοντες τους εαυτούς των από τους βαρβάρους τουρκικούς ή τουρκομανικούς λαούς. Σήμερον Τούρκους εννοούμεν από πολιτικής απόψεως τον λαόν ο οποίος συνεκεντρώθη εις την Μικράν Ασίαν και την χώραν των ονομάζομεν Τουρκίαν. Εις την Μικράν Ασίαν είναι ξένοι. Κρατούν τα όπλα και επιβάλλουν την κυριαρχίαν των. Την Πατρίδα των πρέπει να αναζητήσουν εις την μακρυνήν Ανατολήν, εις το Τουρκεστάν και πέραν αυτού. Η κατάστασις αυτή επικρατεί μέχρι της εποχής της Γαλλικής Επαναστάσεως 1798. Τότε προβάλλεται η αρχή των εθνοτήτων και μερικοί από τους λαούς εις τους οποίους εκυριάρχουν οι Οσμανλήδες Τούρκοι, αποκτούν εθνικήν συνείδησιν και διεκδικούν την εθνικήν των ανεξαρτησίαν, οι Έλληνες πρώτοι και άλλοι λαοί της Χερσονήσου του Αίμου. Μετά το 1826 ευρίσκονται εις μίαν μεταβατικήν περίοδον, όπου η Τουρκία δεν ανήκει, ολότελα, ούτε εις την Ανατολήν, μήτε εις την Δύσιν, νοιώθουν να τρέμει η γη κάτω από τα πόδια των. Διέρχονται μεγάλην κρίσιν εθνικής ταυτότητος καθ’ όλον το δεύτερον ήμισυ του 19ου αιώνος και τας αρχάς του 20ου αιώνος.
Το 1940 ο Ραγκήπ Βέης εγγονός του διασήμου Βεζύρη Αλή Πασσά δημοσιεύει εις την Εφημερίδα «Revvue de Paris» μακροσκελέστατον υπόμνημα με τον τίτλον «Πολιτική Διαθήκη …», «… συρραξεις επήλθον μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών οι οποίες κατεστάλησαν, αλλά είναι προσωρινό μέτρο, διότι δεν εκλείπει ο μεταξύ κατακτητών και κατακτηθέντων προαιώνιος ανταγωνισμός … δεν θα παύσουν οι διαφορές και διαστάσεις. Η ποικιλία των συμφερόντων των διαφόρων φυλών θα προκαλέση αργά ή γρήγορα τον διαμελισμόν … Η Μουσουλμανική μερίδα του Οθωμανικού λαού απορροφάται στις υπηρεσίες της κυβερνήσεως ενώ οι άλλοι πληθυσμοί επιδίδονται σε διάφορα επαγγέλματα και συγκεντρώνουν πλούτο. Αυτό συντελεί στο να υπερέχουν αυτοί ολεθρίως των Μουσουλμάνων … ο Μουσουλμανικός πληθυσμός ελαττούται καταπληκτικώς …, αν γίνη απογραφή πληθυσμού θα παρατηρηθή ελάττωσις των Μουσουλμάνων και εκπληκτική αύξησις των Χριστιανών εντός δεκαετίας. Η Ιστορία πολλά παραδείγματα αναφέρει, κατακτηταί απερροφήθησαν από τους κατακτηθέντας … Πρέπει οι Μουσουλμάνοι μιμούμενοι τους Χριστιανούς να επιδωθούν εις την γεωργίαν, το εμπόριον, την βιομηχανίαν, τις τέχνες. Μόνον η εργασία είναι διαρκές κεφάλαιον. Κάθε νέα επανάστασις επιβεβαιώνει αυτό, οι ομόθρησκοι αποβλέποντες δίκαια θα μιμηθούν τους Χριστιανούς».
Μετά την ήτταν της Τουρκίας κατά τον Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον με την απώλειαν του Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Συρίας διατηρούνται ανέπαφα τα Μικρασιατικά εδάφη μαζύ και την Ανατολική Θράκη. Την περίοδο αυτή υπάρχουν τρεις διαφορετικές Ενώσεις: Των Οσμανλήδων, των Πανισλαμιστών και των Παντουρκιστών, εκφράζουν την ιδεολογικήν των διάστασιν, και δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι θέλουν. Η δυνατωτέρα Ένωσις είναι ο Παντουρκισμός. Το επίσημον κράτος στηρίζει τον Πανισλαμισμόν, ο οποίος είναι καθαρά θρησκευτική διάκρισις. Ο Μιδάντ Πασσάς εισηγείται να μετατραπή η Οθωμανική αυτοκρατορία εις Ομοσπονδία Εθνικών Κοινοτήτων και όλοι να προβάλλουν ως αρχήν τον Παντουρκισμόν.
Οι εθνικές διεκδικήσεις και η προετοιμαζομένη εξέγερσι των λαών της Βαλκανικής, οδηγεί τους εκπροσώπους του Κόμματος «Ένωσις και Πρόοδος» του Ενβέρ Ταλαάτ εις την απόφασιν του Συνεδρίου της Θεσσαλονίκης τω 1911 με τους Νεοτούρκους. Οι Νεότουρκοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν πατρίδα διά τις τουρκικές ορδές και τους περιφερομένους κατακτητάς ομοθρήσκους και πρώτον να εκκαθαρίσουν τον χώρον της Μικράς Ασίας. Εφαρμόζουν τον βίαιον εξισλαμισμόν των υποδούλων πληθυσμών με φοβερά αντίποινα εις τους αντιδρώντας.
Οργανώνουν την «Γενοκτονίαν» 1,5 εκατομμυρίου των Αρμενίων, την σφαγήν και τον ξερριζωμόν δύο εκατομμυρίων Ελλήνων από την Μικρασιατικήν γην. Αυτοί οι λαοί είχον εθνικήν συνείδησιν και δεν ήτο δυνατόν να εξισλαμισθούν, και όσοι βιαίως εξισλαμίσθησαν παραμένουν ακόμη κρυπτοχριστιανοί και ο πληθυσμιακός των αριθμός είναι σημαντικός.
Ο Τζώρτζ Χόρτων, Γενικός Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής εις την Εγγύς Ανατολήν ζη εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα και τα περιγράφει εις το βιβλίον του «η Μάστιγα της Ασίας». «Οι Νεότουρκοι καταρτίζουν με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιον εξοντώνσεως των υποδούλων λαών. Ανοίγουν ένα δρόμο γεμάτο αίμα, δάκρυα και κραυγές απελπισίας. Ο διωγμός των Ελλήνων και Αρμενίων αρχίζει αμέσως με ιδιαίτερον ζήλον. Οι κηφήνες βάλθηκαν να εξοντώσουν τις εργάτιδες μέλισσες σκοτώνοντάς τες».
Οι Σουλτάνοι διατηρούν το θεοκρατικόν απολυταρχικόν καθεστώς, έχουν την ιδιότητα του πολιτικού Ηγεμόνος (Πάντι Σάχ) και του θρησκευτικού αρχηγού (Χαλίφου). Τω 1922 ο Κεμάλ Μουσταφά Πασσάς ή όπως τον αποκαλούν Κεμάλ Αττατούρκ (πατέρα της Τουρκίας) εκθρονίζει τον Σουλτάνον και ανακηρύσσει την Τουρκικήν Δημοκρατίαν, της οποίας γίνεται πρώτος Πρόεδρος. Επιφέρει μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, και υποχρεώνει την ευρωπαϊκήν περιβολήν εις όλους τους κύκλους. Καταργεί τα ιεροδιδασκαλία, την καλύπτρα των γυναικών, το «φέσι» των ανδρών, καταργεί τα πολυάριθμα Μοναχικά Τάγματα, και απαγορεύει την πολυγαμίαν. Εισάγει τον Ελβετικόν Αστικόν Κώδικα εις την θέσιν του Σεριέτ, του ιερού νόμου του Ισλάμ. Αντικαθιστά το Αραβικόν Αλφάβητον διά του Λατινικού. Συνάπτει Σύμφωνον Ελληνοτουργικής Φιλίας μετά του Ελευθερίου Βενιζέλου, ότι η συνεργασία μεταξύ των λαών είναι προϋπόθεσις ειρηνικής διαβιώσεως και προόδου, αφού προηγουμένως εξόντωσεν τον Μικρασιατικόν Πληθυσμόν, και το 1934 υπογράφει το Βαλκανικόν Σύμφωνον. Από το 1920 η Τουρκία πορεύεται προς τον Ευρωπαϊσμόν, αλλά Ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνεται, ούτε και θα γίνη ποτέ.

Αιμιλία Λαδοπούλου
Ερευνήτρια Θρακικής Ιστορίας
15-3-2007


Η ανωτέρω μελέτη εδημοσιεύθη εις το τριμηνιαίον περιοδικό
-Ο ΛΟΓΙΟΣ ΠΑΝ- 2007-2008




Βιβλιογραφία:
1. Γεωργίου Σκαλιέρη «Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας».
2. Περικλέους Ροδάκη «Ο γόρδιος δεσμός των εθνοτήτων».
3. Laurent Chabry – Annie Chabry “Οι μειονότητες εις την Μέσην Ανατολήν».
4. Ελευθερίου Παπαγιάννη «Η εξολόθρευσις της Ελληνικής ομογενείας και η Τουρκική κατά της Ελλάδος επιβουλή».
5. Περικλέους Ροδάκη «Θράκη, Θράκες και Θράκες Μουσουλμάνοι».
6. Ιωάννου Μάζη «Γεωπολιτική. Η θεωρία και η πράξη».
7. George Horton «Η κατάρα της Ασίας (ή Μάστιγα της Ασίας)».
8. Α. Α. Πάλη «Σελίδες από τη ζωή της παλιάς Γενιτσαρικής Τουρκίας».
9. Εγκυκλοπαιδεία «Πάπυρος Larousse Britannica».
10. Μεγάλη Παγκόσμιος Εγκυκλοπαιδεία.