Ο συνταγματάρχης Καντάφι πίστεψε ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα μπορούσε να παραπλανήσει τα ισχυρά κράτη που πέτυχαν να εκδοθεί το Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την απαγόρευση των πτήσεων πάνω από τη Λιβύη και την προστασία των πολιτών.
Έτσι, αν και η κυβέρνησή του έσπευσε να ανακοινώσει συμμόρφωση και εκεχειρία, εν τούτοις «εθελοντές στρατιώτες», όπως οι εκπρόσωποι του καθεστώτος από αδεξιότητα αποκάλυψαν σε συνέντευξη τύπου, επιτέθηκαν στην Βεγγάζη. Αυτή ήταν η αφορμή που γύρευαν οι Γάλλοι για να αρχίσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Τo γιατί ήταν οι Γαλλικές δυνάμεις, οι οποίες ανέλαβαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, τόσο πριν όσο και μετά το Ψήφισμα, είναι προφανές. Η Γαλλική ελίτ περί τον Πρόεδρο Σαρκοζί βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να ενδυναμώσει τη γεωστρατηγική επιρροή και διεθνή δύναμη και απήχηση της Γαλλίας, δύναμη που είχε περιορισθεί από την υπέρμετρη αύξηση της Γερμανικής οικονομικής δυνάμεως. [Ας μην ξεχνάμε και την - παράπλευρη ωφέλεια - αυτονόητη εξύψωση της δημοτικότητας του Γάλλου Προέδρου, η οποία βρισκόταν στο ναδίρ…]
Απαραίτητη προϋπόθεση για την εμβέλεια στρατιωτικών περιπετειών πάσης φύσεως είναι η επάρκεια των στρατιωτικών μέσων, την οποία πλην των ΗΠΑ, κανένα άλλο κράτος δεν διαθέτει. Γι’ αυτό η «εγκάρδια συνεννόηση» με το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν απαραίτητη. Άλλωστε η Βρετανο-Γαλλική στρατιωτική συνεργασία έχει ενταθεί από καιρό στον τομέα των πυρηνικών όπλων, ενώ οι δύο χώρες έχουν μακρύ παρελθόν αποικιοκρατίας και κοινής στρατιωτικής δράσεως στη Βόρειο Αφρική, κάτι που οι σημερινές ηγεσίες δεν έχουν ξεχάσει.
Ο «κρυφός» αλλά πρόδηλος σκοπός των κρατών που συμμετέχουν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη είναι αυτονόητος, δηλαδή η αλλαγή του καθεστώτος χωρίς αποστολή χερσαίων δυνάμεων, χωρίς θυσία ζωών στρατιωτών των δυτικών δυνάμεων.
Αν πετύχει ο πρόδηλος στόχος, θα έχουμε δυο συνέπειες. Πρώτα-πρώτα την εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος στη Λιβύη γύρω από τους εξεγερμένους της Βεγγάζης, που με ευκολία θα προχωρούσε σε αναδιάταξη των δικαιωμάτων αντλήσεως πετρελαίου και θα αποδεχόταν να χρηματοδοτηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες της «συμμαχίας» και να εξοφληθούν οι ανεξόφλητες απαιτήσεις των δυτικών εταιρειών από τα παγωμένα κονδύλια της Λιβύης σε διάφορες χώρες. Ταυτόχρονα, θα είχαμε μια συνεχή τάση εξεγέρσεως των φιλο-Κανταφικών φυλών που θα θίγονταν από τις εξελίξεις και μια αναπόφευκτη ενίσχυση των ισλαμιστών, ακόμα και των ακραίων στοιχείων.
Αν δεν επιτευχθεί ο παραπάνω κρυφός αλλά πρόδηλος στόχος, αναπόφευκτα η Λιβύη θα χωριστεί ντε φάκτο σε δυο κράτη, την Τριπολίτιδα, που θα περιλαμβάνει την Τρίπολη και τη Σύρτη, και την Κυρηναϊκή, που θα περιλαμβάνει τη Βεγγάζη και την προς Δυσμάς παραλιακή περιοχή της Κυρηναϊκής. Ερωτηματικό παραμένει αν τα Λιβυκά πετρέλαια, που βρίσκονται στη μέση, θα μοιραστούν ανάμεσα στα δυο κράτη ή αν θα τα πάρει η Κυρηναϊκή, που είναι η πιθανότερη εκδοχή.
Σ’ αυτή την περίπτωση η Τριπολίτιδα θα ήταν ο φτωχός συγγενής, τύπου Βορείου Κορέας και η Κυρηναϊκή ο πλούσιος συγγενής, που θα είχε στη διάθεσή της τις τεράστιες επενδύσεις της Λιβύης και της οικογένειας Καντάφι στο εξωτερικό.
Αλλά και οι δυο περιοχές θα ταλαιπωρούνταν από διαρκή αστάθεια και πολιτική αναταραχή και θα δοκιμάζονταν από την άνοδο του ισλαμιστικού εξτρεμισμού.
Πρέπει να σταθούμε στην ανάγκη να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη Λιβύη, να προστατευθεί ο κάθε άμαχος, να ανακουφιστεί ανθρωπιστικά η χώρα και να σταματήσει η αιματοχυσία.
Από τη δική της πλευρά η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει, μέσα από αυτές τις εξελίξεις, να επιτύχει να εξοφληθούν τα παλαιά και νέα χρέη του Λιβυκού δημοσίου προς τις διάφορες Ελληνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Λιβύη και να πετύχει την απομάκρυνση της Λιβυκής εξωτερικής πολιτικής ή της Κυρηναϊκής) από την Τουρκία και την αναγνώριση των δικαιωμάτων της νήσου Γαύδου στην ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσει τις γεωστρατηγικές ανακατατάξεις που συμβαίνουν στην Μεσόγειο, να προβλέψει την σύγκρουση των Δυτικών συμφερόντων και του Ισραήλ με εκείνα της Τουρκίας και της Συρίας και να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις, που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από ευθείες γραμμές βάσης και να ανακηρύξει τις θαλάσσιες ζώνες της, που ενώνονται με την Κύπρο, εξουδετερώνοντας τις Τουρκικές αντιδράσεις. Όταν και αν αυτό επιτευχθεί, τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος θα λύνονταν εύκολα με έκδοση ενεργειακών ομολόγων μεγάλης αξίας, που θα αφορούσαν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται κάτω από τον βυθό της Μεσογείου, μέσα στα όρια της ΑΟΖ που προσδίδει στην Ελλάδα η αρχιπελαγική περιοχή της Δωδεκανήσου.
Προσοχή: Είναι εσφαλμένη η αποκομμένη αναφορά στο Καστελόριζο και τη Στρογγύλη σαν να μην είναι αναπόσπαστα τμήματα της Δωδεκανήσου, η οποία δεν απαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο να θεωρηθεί ως ενιαία αρχιπελαγική περιοχή.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου