28 Μαρ 2011

ΛΙΒΥΗ, ΣΥΡΙΑ, ΙΡΑΝ, ΤΟΥΡΚΙΑ;

Η συμφωνία των χωρών μελών του ΝΑΤΟ να αναλάβει η συμμαχία τον βομβαρδισμό των δυνάμεων του Καντάφι (περί αυτού πρόκειται) οδηγεί σε κάποιους συνειρμούς για τη συνέχεια του γεωστρατηγικού σκοπού του πολέμου, που είναι η επέκταση της επικυριαρχίας των δυτικών δυνάμεων στις ισλαμικές χώρες.
Όπως και στην περίπτωση της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου, στη βάση κάποιου ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι δυτικές δυνάμεις προχωρούν σε διασταλτική ερμηνεία του ψηφίσματος και με τον αυτονόητο κυνισμό της διεθνούς πολιτικής επεμβαίνουν υπέρ της μιάς αντιμαχόμενης μερίδας στη Λιβύη, χρησιμοποιώντας τη συντριπτική τους ισχύ για να διαλύσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος, κάτι που ίσως οδηγήσει στην πτώση αυτού του καθεστώτος χωρίς κανείς να ξέρει τι θα επακολουθήσει.
Αν το καθεστώς καταφέρει να μην καταρρεύσει, δυο κράτη θα δημιουργηθούν στη Λιβύη: Ένα πλούσιο σε πετρέλαιο με πρωτεύουσα τη Βεγγάζη και ένα φτωχό με πρωτεύουσα την Τρίπολη.

Ανεξαρτήτως των εξελίξεων στη Λιβύη, από όσα συμβαίνουν στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, διαισθανόμαστε ότι αναπτύσσεται ένας ευρύτερος γεωστρατηγικός σχεδιασμός, ο οποίος περιλαμβάνει και άλλα κράτη, όπως τη Συρία, ακριβώς πριν τη σειρά του Ιράν.
Ο ρόλος της Τουρκίας είναι ένα ερωτηματικό, διότι αν πέσει η Συρία και το Ιράν για τον λόγο ότι η Δύση εξάγει και επιβάλλει τα "ανθρώπινα δικαιώματα" και τη "Δημοκρατία" σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα, για ποιον λόγο οι "σχεδιαστές" της Δύσεως δεν θα συμπεριλάβουν σε επόμενο στάδιο και την Τουρκία λόγω της Κουρδικής μειονότητας των είκοσι πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων στα ανατολικά της, η οποία παρά τον τεράστιο αριθμό των μελών της, στερείται το δικαίωμα του εθνικού προσδιορισμού;

Δεν υπάρχουν σχόλια: