30 Μαρ 2010

Κατοχικό Δάνειο: Μιά Άγνωστη Αλήθεια

 
Του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη**

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25/1/2010 στην καθημερινή πρωινή
εφημερίδα της Κρήτης Η ΠΑΤΡΙΣ.
Συγχαίρουμε τον συγγραφέα και την εφημερίδα!)

Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς
του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ. Ανατολή-Βαλκάνια, είχε
υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να
συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ'αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την
ευρύτερη περιοχή της. Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων
κατοχής. Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης.
Στόχος των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ.
Ανατολής και η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων. Από τα τελευταία
εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του αντιμονίου, το 50% των
ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου. Την ίδια στιγμή για
τους συμμάχους η μοναδική πύλη των Βαλκανίων ήταν και παρέμενε η Ελλάδα.
Λόγω αυτών, η γερμανική απαίτηση για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα
ήταν ανελαστική και είχε προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις ακόμα και της
κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου που απειλούσε με παραίτηση. Παράλληλα ο
Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για την Ελλάδα, Γκύντερ
Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδα κατοχής για την Ελλάδα.
Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η "παντός
αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίας ήταν ο λιμός. Ο
Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσε το Βερολίνο για τον
επερχόμενο υποσιτισμό. Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α.
Ρονκάλι, ο μετέπειτα πάπας Ιωάνης ΚΓ', μετά από έρευνες του, διαπίστωνε
τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα 1941-426
και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα (στην Ελλάδα)
έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν
κατά χιλιάδες από εξάντληση" . Το πρόβλημα του λιμού καθιστούσε οξύτερο το
Λονδίνο που είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα για να
εξωθήσει τον ελληνικό πληθυσμό προς την αντίσταση.
Η πείνα, η ανομία και τα φιλοαγγλικά αισθήματα γίνονταν τόσο απειλητικά που
οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να τα αγνοήσουν. Ο υποσιτισμός τους απασχολούσε
γιατί υποκινούσε λαϊκές αντιδράσεις και την αντίσταση.
Έτσι οι Δυνάμεις Κατοχής οδηγήθηκαν σε μια αδήριτη πραγματικότητα δύο
ανελαστικών και αντικρουομένων απαιτήσεων. Από τη μια η κεφαλαιοδότηση από
την  Ελλάδα τον στρατιωτικών επιχειρήσεων του άξονα στην ευρύτερη περιοχή
της και από την άλλη η πείνα που οδηγούσε στην εξέγερση και στην αντίσταση.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τον Οκτώβριο του
1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούς τεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο
αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημα θα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη
μορφή στην ιταλογερμανική Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από
Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 1942 στη Ρώμη. Η γερμανική επιμονή για υψηλή
κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα οδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη.
Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην
Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θα προτείνει τη λύση του δανείου. Δηλαδή οι πέρα από
τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται από την Ελλάδα ως δάνειο προς
την Γερμανία και την Ιταλία.

Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους
πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα
Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα.
Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την
ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του
Νο4/6406/461/23. 3.1942.
Σύμφωνα μ'αυτήν:
• Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5
δισ. δρχ. (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του ποσού
αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο,
σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).
• Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).
Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που
επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική). Οι δανειακές
αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια
των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η
εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.
Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε
εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και
να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.
Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή
βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση
σε συμβατική. Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε
κοινό συμβατικό δάνειο.
Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι
αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943
(άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).
Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια
σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας.
Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο.
Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201
εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα. Με
τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού
νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση
της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν
εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλει την καταβολή των
επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων
το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του 1947,
διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή
του.
Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο .
• Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
• Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
• Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.
Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε
παραιτηθεί εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική
παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος με τη
ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι δεν υπήρξε
παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας.
• Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο
Γερμανό ομόλογό του.
• Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.
Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα:
• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990
παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις.
(Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).
Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψη επιχειρημάτων. Μετά
την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψει και το τυπικό επιχείρημα
που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο του χωρισμού της Γερμανίας. Επομένως
είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά). Μπορεί να το
διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος ή οποιοσδήποτε
μέτοχος της (πάνω ενός ορίου μετοχών), όπως και ο ελληνικός λαός μέσω των
συντεταγμένων πολιτειακών θεσμών του. Τέλος την ελληνική διεκδίκηση ενισχύει
το προηγούμενο της Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας στις οποίες η ναζιστική
Γερμανία είχε επιβάλλει παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα οποία μετακατοχικά η
τότε Δ. Γερμανία επέστρεψε (αντίστοιχα το 1956 και 1971).
Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το ελληνικό
κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909 και το
οποίο ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική
Γερμανία είχε χαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν
αμφισβήτησαν ουδέποτε το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και
ο καγκελάριος Ερχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά
την επανένωση της Γερμανίας.
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος για το
οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44. Ενδεικτικά και μόνο
είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3
εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της
καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι
Ιταλοί : "Η Ελλάδα είναι στημένη σαν λεμόνι", έλεγε ο Γκίτζι. Αποκορύφωμα ο
Μουσολίνι, που έλεγε ότι "... οι Γερμανοί άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμα και
τα κορδόνια των παπουτσιών τους...". Αλλά και ο Γερμανός Υπ. Οικονομίας,
Φουνκ, τον Ιούνιο του 1943 έγραφε σε άρθρο του ότι, "η Ελλάς δοκίμασε τα
δεινά του πολέμου, όπως ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης".
Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του
1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσε στον εξωτερικό
δανεισμό.
Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του
κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική
Γερμανία.
Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσα τα μετακατοχικά
φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο καγκελάριος Κολ, του
ελληνικού λαού και γι' αυτό ακέραια την ευθύνη φέρει η γερμανική κυβέρνηση.






Πηγές:
1. National Archires, Waschington, DC: Τ. 120/2481/Ε259713-715,
"Promemoria", 23.9.1942 και Τ-120/166/81370- 5,Altenburg-Berlin,
4.9.42).
2. Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θεσ/κη
1954, σ. 5 Γ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, Αθήνα 1950, σ. 210, 212, 215,
218,
219, 234.
Κ. Λογοθετόπουλος, Ιδού η αλήθεια, Αθήνα 1948, σ. 49.
3. National Archives, ο.π.
4. Τ. Ηλιαδάκης, Οι επανορθώσεις και το γερματικό κατοχικό δάνειο, εκδ.
Δετοράκη, Αθήνα 1997, σ. 83-101.
5. Ηλιαδάκης, σ. 111
Heinz Richter, Δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα,
Εξάντας Αθήνα, 1975 σ. 155, 157.
6. Ηλιαδάκης ο.π.
7. Χ. Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα, Παπαζήσης, Αθήνα (χ.χ.), Τ1, σ. 194.
8. W. Medlicott, The economic Blockade, Λονδίνο, 1959, Τ2, σ. 254.
Η. Βενέζης, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Εστία, Αθήνα, 1981, σ. 113.
9. Richter, Τ. σ. 155 σημείωση, 255, 257.
10. Γκοτζαμάνης, σ. 2 Τσολάκογλου, σ. 208-210.
11. Αρχεία ΥΠΕΞ, έκθεση Λαμπρούκου, σ. 9-11.
Λογοθετόπουλος, σ. 48, Τσολάκογλου, σ. 211, Γκοτζαμάνης, σ. 3, 23, 24, 31.
Α. Αγγελόπουλος, Οικονομικά Τ.Α., Παπαζήσης, Αθήνα 1974, σ. 142,
167, 179, 190, 191.
12. Τη δανειακή σύμβαση βλέπε• Ηλιαδάκης, σ. 297.
13. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά και το έγγραφο
409/2.4.1942.
14. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά, σ. 4.
15. Β. Μαθιόπουλος, "400 εκ. μάρκα μας χρωστά η Βόνη", Βήμα, 2.6.1991.
16. Ηλιαδάκης, σ. 158, 164, 171.
17. Ηλιαδάκης, σ. 200, 202, 203-205
Αγγελόπουλος, Οικονομικά, Τ. σ. 201-205, 209.
Βήμα 18.10.1966, σ. 7 έκθεση Α. Παπανδρέου και επιστολή Κάιζερ, σ.9,
Πρακτικά Βουλής 28.5.1991 αγόρευση Α. Παπανδρέου.
18. Ηλιαδάκης, σ. 212-213.
19. Mark Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σ. 93.
20. G. Ciano, tagebucher 1939-1943 Βern 1946, σ. 353.
21. Γερμανοελληνικά Οικονομικά Νέα, Ιούνιος 1943, σ. 2.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25/1/2010 στην καθημερινή πρωινή
εφημερίδα της Κρήτης Η ΠΑΤΡΙΣ.
** Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ.
Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Μέλος της Ελληνικής
Επιτροπής στη διεθνή Συνδιάσκεψη για το χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997,
εισηγητής στην ελληνογερμανική διάσκεψη Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια
Συνδιάσκεψη Αλεξανδρούπολης το 2005 για το Δημόσιο Χρέος.


17 Μαρ 2010

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

Η τεράστια οικονομική κρίση του Ελληνικού κράτους με το τιτάνιο δημόσιο χρέος και τα ανατριχιαστικά ελλείματα του προϋπολογισμού οδηγεί τη χώρα στον γκρεμό.
Στην παρούσα δύσκολη κατάσταση φθάσαμε από τον αλόγιστο δανεισμό των κυβερνώντων, από τις εκτεταμένες προσλήψεις στο δημόσιο, από τις αμέτρητες υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων και από την εκτεταμένη διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
Πίσω από όλα αυτά διακρίνουμε τους ξένους κερδοσκόπους οι οποίοι ενθάρρυναν τις κυβερνήσεις να υπερ-δανείζονται, ώστε να έλθει κάποια ημέρα η ώρα ο λαός να πληρώσει τον λογαριασμό...
Παρά τα ατέλειωτα φιλότιμα ταξίδια του πρωθυπουργού και τις εκκλήσεις για πολιτική στήριξη με σκοπό την πτώση των spreads των Ελληνικών ομολόγων, για διάφορους λόγους είναι πρακτικώς αδύνατο να αναμένουμε αξιόλογη χείρα βοηθείας από τους Ευρωπαίους εταίρους μας πέραν κάποιων δανείων με σχετικά υψηλό επιτόκιο που θα φτάνουν για τις δανειακές ανάγκες του Δημοσίου το πολύ ως το καλοκαίρι.
Στην τρέχουσα περίοδο ύφεσης, τα ληφθέντα βαριά φοροεισπρακτικά μέτρα και μειώσεις δημοσίων δαπανών, που έτσι κι αλλιώς θα έχουν άσχημη επίπτωση στον λαό και την οικονομική κίνηση, δεν είναι δυνατόν να διορθώσουν ουσιαστικά την κατάσταση ούτε θα αποδώσουν τα αναμενόμενα.
Η απαίτηση των πολιτών είναι "φέρτε πίσω τα κλεμένα"!
Μακάρι να βρεθούν και να τιμωρηθούν όσοι άρπαξαν το δημόσιο χρήμα και όσοι το κατασπατάλησαν προς όφελος των μεγάλων εγχώριων και διεθνών συμφερόντων. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στην Βουλή ή δίνουν συνεντεύξεις υπερήφανοι για τον ρόλο τους στην καταστροφή της εθνικής οικονομίας. Αλλά ο στόχος της τιμωρίας των ενόχων δεν πρόκειται να αποδώσει τίποτα χρηματικά.

Εάν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, σε λίγο καιρό κάποιες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με διάφορους τρόπους και υπό την καθοδήγηση και τον συντονισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα δανείσουν την Ελλάδα περί τα 20-25 δισ. ευρώ με επιτόκιο 5% περίπου και τα χρήματα θα πάνε για εξόφληση παλαιών δανειακών υποχρεώσεων που λήγουν. Αλλά οι αντίστοιχες υποχρεώσεις του 2011 και 2012 είναι ακόμα μεγαλύτερες και καμια ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να βοηθήσει. Στο εξωτερικό αυτά τα γνωρίζουν και οι πέτρες. Στην Ελλάδα αποκρύπτονται...
Τι θα μείνει τότε στην κυβέρνηση να κάνει;
Φυσικά, να προστρέξει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο με ευχαρίστηση θα δανειοδοτούε την Ελλάδα με σκληρούς όρους, όπως ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, η μεγάλη και θεαματική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, η διάλυση εκατοντάδων δημόσιων οργανισμών και η απόλυση των υπαλλήλων τους, η ολική πώληση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, των αυτοκινητοδρόμων και σημαντικών ακινήτων σε "επενδυτές" κ.ο.κ.
Ταυτόχρονα το ΔΝΤ θα υπενθυμίζει διαρκώς στους Έλληνες ότι δεν πρέπειο να συγκρίνουν τους μισθούς τους με εκείνους των Γερμανών και των Γάλλων, αλλά να τους συγκρίνουν με τους μισθούς των Αλβανών, των Σκοπιανών, των Βουλγάρων και των Τούρκων, οι οποίοι είναι οι άμεσοι ανταγωνιστές μας...
Αν αυτά όλα πραγματοποιηθούν, οι κοινωνικές αντιδράσεις θα είναι απρόβλεπτες και μάλλον εκρηκτικές. Η έντονη καταστολή θα προβληθεί ως "η μόνη λύση", με αποτέλεσμα τη μόνιμη υποχώρηση των πολιτικών ελευθεριών.
Οι ξένες τράπεζες και κερδοσκόποι θα πάρουν τα λεφτά που μας δάνεισαν, αλλά οι Έλληνες θα φτωχύνουν και ίσως να βγουν στους δρόμους.
Αλλά ως συνέπεια θα έχουμε την πολιτική αστάθεια και την ανυπαρξία νέων επενδύσεων, σε μιά κατάσταση βαθιάς ύφεσης και πληθωρισμού κερδοσκοπίας.
Παράλληλα, η Ελλάδα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση διότι η Τουρκία, και όχι μόνο, αυτή θα βρει την ευκαιρία να δημιουργήσιε πολλά προβλήματα στην Ελλάδα και θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει την πάγια επεκτατική πολιτική της.
Εάν η τρέχουσα πολιτική δεν μπορεί να δώσει ευνοϊκή λύση για τον Ελληνικό λαό, τίθεται το ερώτημα:
Υπάρχει άλλη λύση;
Ριζική λύση δεν υπάρχει, αλλά όντως υπάρχουν κινήσεις που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τα χειρότερα, ιδίως να ενισχυθεί η τουριστική βιομηχανία μας, με πρώτη κίνηση την μείωση του ΦΠΑ.
Συγκεκριμένα, θα έπρεπε, εκτός από την βοήθεια των κυβερνήσεων των μεγάλων δυνάμεων, να ζητήσουμε ανοιχτά την βοήθεια των πολιτών σε Ευρώπη και Αμερική και Αυστραλία, οι οποίοι εύκολα και χωρίς βίζα μπορούν να έλθουν για διακοπές στην Ελλάδα αντί να πάνε αλλού, ως ενεργός υποστήριξη του φίλου Ελληνικού λαού.
Φυσικά αυτό το αίτημα πρέπει να διαφημισθεί άμεσα με τον κατάλληλο τρόπο και να ζητηθεί ανοικτά από τα εκατομμύρια των Ελλήνων της διασποράς να έλθουν αυτό το καλοκαίρι για διακοπές στην Ελλάδας ως στοιχειώδη πατριωτική πράξη.
Επίσης, να εξέλθει η Ελλάδα ως το φθινόπωρο από τη συνθήκη Σέγκεν, ώστε να καλέσουμε τους Ρώσους να έλθουν μαζικά για διακοπές στην Ελλάδα χωρίς βίζα.
Αν αυτό το σχέδιο οργανωθεί τις επόμενες εβδομάδες, θα εισρεύσουν στην χώρα 4-5 εκατομύρια τουρίστες περισσότεροι από τους αναμενόμενους και η χώρα και το δημόσιο ταμείο θα έχει πολλά νέα έσοδα.
Παράλληλα, θα πρέπει να περιορισθούν περισσότερο οι δημόσιες δαπάνες με ένα επιπλέον δραστικό μέτρο περικοπής στη μισθοδοσία των δημόσιων υπαλλήλων: Για τον μισθό άνω των 1.000 ευρώ να υπάρξει περικοπή 50%, χωρίς καμιά εξαίρεση κάποιας κατηγορίας δημόσιων λειτουργών, π.χ. βουλευτών και δικαστών...
Περαιτέρω, πρέπει να επισημανθούν οι δημόσιες υπηρεσίες με πλήθος αργομίσθων, των οποίων πολλές οργανικές θέσεις θα πρέπει να καταργηθούν και οι αργόμισθοι να απολυθούν.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονισθεί ότι ποτέ δεν θα υπάρξει πραγματική ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας αν οι μισθοί στο δημόσιο δεν είναι κατώτεροι από τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
Ταυτόχρονα θα απαιτηθεί μια μερική σεισάχθεια στα χρέη προς τις τράπεζες των νοικοκυριών και η απαγόρευση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας.

Είναι απόλυτη ανάγκη να αυξηθεί η ρευστότητα στην αγορά. Άρα πρέπει να προσελκυσθούν μεγάλα κεφάλαια καταθέσεων και να εκταμιευθεί κάθε διαθέσιμο κοινοτικό κονδύλιο.
Χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα και ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ρευστότητα στην αγορά.
Τα μέτρα αυτά και η όποια ευρωπαϊκή βοήθεια, θα εξασφαλίσουν χαμηλά spreads δανεισμού και θα επιτρέψουν να συρρικνώσουμε δραστικά το έλλειμα.
Αν αυτά δεν γίνουν και παράλληλα δεν σταματήσει κάθε διασπάθιση δημόσιου χρήματος σε νοσοκομεία και φάρμακα, δημόσια έργα, προμήθειες, ΟΣΕ, ΕΡΤ, λαμόγια κλπ., η οικονομία θα καταρρεύσει.
Ακόμα χειρότερα: Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι θα περιέλθουν σε λίγα ξένα κυρίως χέρια και η εκμετάλλευση των Ελλήνων από τα μεγάλα συμφέροντα θα φθάσει σε πρωτόγνωρα όρια.
Επειδή όμως ξέρουμε πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, αλλά και πώς φθάσαμε ως εδώ με τη στενή συνεργασία του πολιτικού συστήματος με τους διεθνείς και εγχώριους επιτήδειους, πιθανολογούμε ότι το Δημόσιο θα οδηγηθεί προς το ΔΝΤ για να γλυτώσει τη στάση πληρωμών (dephault) και την αδυναμία καταβολής μκσθών και συντάξεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...